θυμάμαι η μάνα μου ήταν πολύ πιστή,
με είχε μάθει κάθε βραδυ να προσεύχομαι πριν κοιμηθώ,
είχα μάθει το "Πάτερ ημών" και έπρεπε να λέω και 2 δικά μου λογάκια,
οπότε, έλεγα "και Θεέ μου, προστάτευε τους γονείς μου".
στα 10 μου χρόνια, ο πατέρας μου πέθανε.
...θύμωσα, αλλά επέμενα, κι έλεγα "Θεέ μου, προστάτευε την μάνα μου"
δεκατεσσάρων, πέθανε και η μάνα μου.
αυτό ήταν, αρνήθηκα τον Θεό, Τον ...μίσησα για τον πόνο που τράβηξα,
είπα: "αποκλείεται να υπάρχεις κι αν υπάρχεις, είσαι φρικτός Θεός".
απόντος Θεού, ήρθε η μαύρη μαυρίλα.
αναζήτηση σε ..άλλους θεούς,
βουδιστικούς και σκοτεινούς,
μηδενισμός, υπαρξισμός, αθεΐα,
και άλλους ακόμα πιο σκοτεινούς,
αλητεία, εθισμοί και παράνοια.
η 2η μνήμη που είναι ανεξίτηλα χαραγμένη,
όταν 17 χρονών έπρεπε να πάω για την εκταφή των οστών της μάνας.
παρ΄ όλη την εσωτερική φρίκη,
έδειχνα και έμοιαζα πιότερο για 13χρονών
μικρό, ανώριμο ...τομάρι.
"εντάξει", είπα, "κόκκαλα θα δω" και νόμισα πως προετοιμάστηκα,
η εκταφή προχωρούσε, κάποια στιγμή,
ο νεκροθάφτης που έσκαβε, βρήκε ένα σαν κλαδί,
τό έπιασε, το τράβηξε...
μα δεν ήταν κλαδί,
απο τα φάρμακα για τον καρκίνο, το σώμα δεν είχε λυώσει,
ήταν το σάπιο μπράτσο που τράβηξε,
σηκώνοντας όλο το ..."σάπιοσκελετοθέαμα",
αυτό το ...ζόμπυ, σκιάχτρο, ψιλοσαπισμένο βαμπίρ,
ήταν η ...μάνα Μου;;;
τι νόημα είχε πια η ζωή;
επιθυμούσα και ερωτοτροπούσα με την αυτοκτονία,
για χρόνια αρκετά,
μέχρι την 1η μνήμη και πρώτη συνάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου