36- ζωάκια δάσους Όρους (1)

 μου είπε κάποια στιγμή ο Άγιος Παΐσιος,

" τα κακόμοιρα τα ζωάκια, είναι και τυχερά, 

γιατί αυτά δεν έχουν κόλαση να πάνε,

αλλά είναι και άτυχα, αφού δεν έχουν όμως ούτε και Παράδεισο. 

όλη τους η ζωή, εδώ είναι, και οφείλουμε να τα προσέχουμε νάχουν καλή ζωή εδώ λοιπόν

και θα δώσουμε λόγο, αν τα κακομεταχειριστήκαμε".

καμιά σχέση με τους τρισάθλιους, άνομους και παράνομους νόμους που μας γέμισαν,

που όλη τους η προσπάθεια είναι να υποβιβάσουν τον άνθρωπο σε...

πράμα (βλ. ίντερνετ οφ θινγκς) κι αριθμό (βλ. ταυτότητα),

κατώτερο κι απ τα κτήνη.

εδώ που φτάσαμε βέβαια, μαθαίνοντας πόσα ζώα, κυρίως πτηνά και όχι μόνο, 

είναι αυστηρά μονογαμικά, με το να μην ψάχνουν ποτέ ξανά άλλον σύντροφο, 

αν το ταίρι τους πεθάνει, εύκολα μπορούμε να πούμε,

πως τα κτήνη μας ξεπέρασαν στην αρετή,

ενώ εμείς τα ξεπεράσαμε σε αγριότητα.

 

σκέφτηκα να ελαφρύνω την ανάγνωση του βιβλίου εδώ,

παρουσιάζοντας και κάποιες ιστοριούλες με ζωάκια που συνάντησα στο Όρος.

και πρώτο...

ξέρω, θα πείτε, πάει ...αποσάλεψε ο σαλός, τόσο χαριτωμένα ζώα υπάρχουν, 

μα για ...νυχτερίδα θα μας μιλήσεις; 

κι όμως, όταν είδα απο κοντά τις αντιδράσεις της,

κατάλαβα πόσο παρεξηγημένο πλάσμα είναι!

έχουμε ακούσει πως κάποιες πίνουν αίμα (συγκεκριμένο και σπάνιο είδος όμως)

ή (μύθος) πως μπορούν να μπλεχτούν σε μαλλιά,

και η φάτσα τους, όπως και να το κάνουμε, είναι λίγο κακάσχημη, αλλά να,

κάποια στιγμή είδα πεσμένη στο πάτωμα, έξω απο το κελλί του γέροντα,

μια νυχτεριδούλα, που παρ΄όλο που την πλησίασα, δεν πέταγε να φύγει,

και πηγαίνοντας και πιο κοντά, προσπάθησε να αμυνθεί,

ανοίγοντας το στόμα της βγάζοντας κραυγές φοβερές...

μόνο που επειδή ο ήχος της είναι σε ψηλές συχνότητες που δεν τις πιάνει αυτί ανθρώπου,

έγινε γελοία κωμικό το θέαμα, να βλεπεις ένα ζωάκι να ουρλιάζει ...βουβά.

φώναξα τον γέροντα να μου πει τι να κάνω,

και μου λέει:

"οι νυχτερίδες λόγω βάρους, δεν μπορούν να πετάξουν απο χαμηλά στο χώμα,

πρέπει να ανέβουν σε δέντρο, να αφεθούν να πέσουν και τότε μόνο ξεκινάνε να πετάνε, 

φέρε απο μέσα απο την εκκλησία, το κοντάρι με την πεταλούδα".

[στο κέντρο των ναών, μπροστά απο την Ωραία Πύλη και πάνω ψηλά,

υπάρχει ο πολυέλαιος με τις λαμπάδες, που τις ανάβουν σε μεγάλες εορτές,

και μάλιστα σε συγκεκριμένες στιγμές, κουνάνε όλον τον πολυέλαιο πέρα-δώθε

και ταλαντεύεται για ώρα, ως ..."ειδικά οπτικά εφέ"!

αλλά αργότερα για να σβήσουν τα κεριά εκεί πάνω ψηλά, έχουν ένα κοντάρι,

που γυρνώντας καθώς το κρατάς ένα μοχλό στην βάση τους, 

η κορυφή τους που έχει  δυο πλατιές μικρές σανιδούλες κλείνουν,

σαν φτερά πεταλούδας κλειστά, κι έτσι σβήνουν τα κεριά ψηλά]

 

παίρνει το κοντάρι ο γέροντας, κλείνει απαλά και προσεκτικά την "πεταλούδα"

και πιάνει έτσι την νυχτεριδούλα και την ακουμπάει ψηλά σε ένα κλαδί 

"πάμε να φύγουμε να την αφήσουμε να πετάξει να πάει στην φωλιά της,

εξαιρετικά ωφέλιμα ζώα αυτά, τρώνε απίστευτες ποσότητες 

απο μυγάκια και κουνουπάκια κάθε μέρα!".