10- πρώτη-πρώτη εξομολόγηση (2)

είχα σκοπό να με βρίσω, όπως συχνά το κάνω,

έχω σκεφτεί και κάτι ωραία που συχνά μου αναφέρω,

τα πιο λάιτ πχ,

-σκουλικοπερπατούσα μύξα

-και τα σκατά του σκύλου μου όταν τον βγάζω βόλτα,

εχουν μεγαλύτερη από εμένα αξία, αφού κάποια μυγούλα μπορεί να ταΐσουν,

(αν και πάντα τα μαζεύω), ενώ εγώ μόνο  δηλητήρια είμαι γεμάτο

-και πετάω τα σκουπίδια κάθε βράδυ και σκέφτομαι, χειρότερο σκουπίδι είμαι εγώ

και και και

και με ωφελούν;

ίσως, λίγο, αν καταφέρω να τα πιστέψω,

αλλά και όχι, γιατί μόλις κάποιος μου "την πει" στο ελάχιστο,

ω, εκεί να δεις συναγερμούς με εγωισμούς, και περηφάνειες κι επάρσεις,

και να τι θεριά κρύβω στην καρδιά μου...

κι ακόμα κι αν τολμούσα κι έδειχνα

όλη την εσωτερική μου φρίκη,

που σήμαινε τελεία και παύλα εδώ πέρα,

γιατί κανείς δεν θα ήθελε να συνέχιζε να διαβάζει,

πάλι άπειρα μικρότερη εικόνα θα έδειχνα,

απ την όντως πολύ χειρότερη φρίκη που αγνοώ πως κουβαλάω

ο Άγιος Παΐσιος το είχε πει μια φορά,

"υπάρχει και η αγία ...τύφλωση",

δεν τόπιασα με την πρώτη, νομίζοντας πως μιλά για κάποια άγνωστη ...αγία;

αλλά το εξήγησε

"ναι, δεν επιτρέπει ο Θεός να δούμε όλο το μαύρο μας το χάλι,

γιατί αν έχεις κι ελάχιστο φιλότιμο, θα πνιγείς στη απελπισία,

ούτε πάλι αφήνει να δούμε το άπειρο της αγάπης Του,

γιατί θα λιώνανε τα πόδια μας σαν λαμπάδες και θα τρελαινόμασταν"

οπότε, αφού δεν σκοπεύω και δεν μπορώ να δείξω τα χάλια μου,

πως θα σας πείσω πως είμαι ένας χάλιας;

είναι απλό,

κι ας είναι κι αφορμή μικρού μαθήματος ...διάκρισης,

όπως ακριβώς ο Χριστός μας μάς διδάσκει.

 

από τα λόγια μας, λέει πως θα κριθούμε,

αλλά αρκεί η ομολογία πίστης;

(ναι, όταν αυτή γίνεται κάτω από το σπαθί, πάνω από τον λαιμό των Μαρτύρων,

ω ναι, και τότε να, χάι λουξ εξπρές πυραυλική και βασιλική πρώτη θέση, το ταξίδι)

όχι, αν δεν ακολουθείται και από έργα και πράξεις

κι εμένα και τα έργα και οι πράξεις είναι μηδέν εις το πηλίκο,

από τους καρπούς λέει βλέπουμε το δέντρο αν αξίζει,

κι εγώ ο τάλας, τζούφια και δηλητηριώδη καρπούς μόνο έχω

και θα το πω και πιο λιανά, 

έχοντας ζήσει όποιες αγιορείτικες εμπειρίες έχω ζήσει,

τότε, πριν τόσα χρόνια,

τι είμαι σήμερα, που θα όφειλα πλέον, να είχα αγιάσει;

θα απάνταγα, πολύ πολύ πολύ πολύ χειρότερος,

κι από τότε την περίοδο, πριν πάω στο Όρος,

τότε είχα ας πούμε και κάποιες δικαιολογίες,

είχα και άγνοια κι ελαφρυντικά,

τώρα είμαι αναπολόγητος

είναι που λέει "ο γνους πολλά, δαρήσεται και πολλάς",

όσα πιο πολλά ξέρεις, τόσο μεγαλώνει και η ευθύνη

και είναι και το άλλο,

πριν πάω στο Όρος, είχα ας πούμε 7 δαιμόνια,

και οι εκεί άγιοι, μου βάλανε τα πόδια στον σωστό δρόμο 

κι αυτά φύγανε,

μετά όμως, είδανε αυτά καθαρό το σπίτι,

πήγε το καθένα λοιπόν και μάζεψε άλλα 7 κι επέστρεψαν,

και ξανά και ξανά,

κι αντί για τα πρώτα 7, τώρα κουβαλάω 777.

τότε, γιατί κάθομαι ο αχρείος τώρα και μιλάω για τα άγια?

γιατί "έτυχε" να βρεθεί κάποτε κάποιος στον δρόμο μου,

και μου έδειξε σαν σε ταινία σαν σε τηλεόραση,

εικόνες από το μέλλον 

που όμως τώρα κοντεύει να γίνει το παρόν μου

κι εγώ σαν βρώμικο και σκονισμένο κασετόφωνο από τα παλιά,

παίζω σιγά-σιγά αυτές τις κασέτες με τις φωνές απο το παρελθόν...

 

 

 

αλλά αρκετά, προς το παρόν,

χρειάζεται τώρα και λίγη σιωπή

και μπόλικη περισυλλογή και προσευχή,

πλησιάζει και η Κυριακή.