30- πρώτο βράδυ στο Άγιον Όρος! (4) .-

έχω ανοίξει διάφορα "κεφάλαια", κι ένα-ένα πρέπει ν' αρχίσω να τα κλείνω,

οπότε ας έρθουμε κι εδώ, το οποίο έχει τον παραπλανητικό τίτλο 1ο βράδυ,

ενώ στην ουσία περιγράφει μάλλον περισσότερο τις πρώτες μέρες μου στο Όρος.

 

ίσως νάναι και το πιο δύσκολο για μένα να το περιγράψω,

γιατί ...άπτεται ...βαθέων εξομολογήσεων...

συνεχίζοντας λοιπόν απο πιο πριν,

όπου μετά απο ~15ώρες ύπνο, ξυπνάω,

και φέρνω στο μυαλό μου αμέσως,

φαστ-πλέϋ-φόργουοντ το τελευταίο μου 36ωρο,

ναι, ...είμαι στο Άγιον Όρος, σε κελλί...

ξεκλειδώνω. ησυχία. είναι πιο φωτεινά απο χτες,

καθώς υπάρχουν δυο μπαλκονόπορτες ορθάνοιχτες,

που φαίνεται να οδηγούν σε μια μεγάλη βεράντα

(απλωταριά τόλεγε ο γέροντας)

απ' όπου και μπαίνει άπλετο φως απο κει...

 

δεν φαίνεται άλλος να υπάρχει στο κελλί.

οκ, κουζίνα, να ψάξω, μήπως κάπου ίσως βρω καφέ;

φτου, για να πιεις... καφέ, πρέπει να ανάψεις ...φωτιά;

άσε καλύτερα, να βγω στην απλωταριά...

μεγάλη, ξύλινη, αρχαία, φαίνεται να αιωρείται στο κενό, 

κρατά το βάρος μου; διστακτικά βήματα,

ναι, αντέχει... και με κτυπά αμέσως το περιβάλλον...

ΠΟΥ ...ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ;;;

απ τ' αριστερά πέρα στο άπειρο,

μέχρι τα δεξιά πέρα όπου φαίνεται μεγαλοπρεπής ο Άθως,

δάσος, δάσος, δάσος... 

το κελλί είναι σε κάποιο ύψος,

αλλά κοιτώντας ευθεία απέναντι, από ένα σημείο και πιο κάτω,

δεν βλέπεις ..τίποτα, εκτός από το πέπλο της ομίχλης,

που έχει καλύψει σαν μανδύας τα πάντα τα χαμηλά,

είμαι πάνω απο τα σύννεφα! πώς όταν πετάς με αεροπλάνο σε ύψος...

 

αθόρυβα προχωρώ προς το ξύλινο κάγκελο  που κλείνει προστατευτικά την απλωταριά,

σκύβω να δω κάτω, κήπος με λαχανικά γεμάτο,

(μπαξέ τον είπε ο γέροντας)

και σκυμμένος στο χώμα να ο γέροντας που κάτι αφοσιωμένα σκαλίζει,

λέω ευκαιρία να τον παρακολουθήσω, αλλά δεν ..προλαβαίνω,

σαν γεράκι πούνιωσε κοντά του άλλο πλάσμα,

γυρνά  απότομα το κεφάλι του προς τα πάνω,

καρφώνοντας το βλέμμα του κατ΄ευθείαν στο δικό μου

και φωνάζει "κατέβα κάτω..." 

(ρε, τ΄ειν΄ετούτος; πώς ...με κατάλαβε;)

αν και φαινόταν σε όλες του τις κουβέντες μέχρι τώρα να δίνει "προσταγές",

η φωνή του είχε πάντα μιαν απαλότητα και μια γλύκα,

ήταν περισσότερο σαν:

"σου δίνω μιαν εντολή, δεν σε υποχρεώνω όμως καθόλου να με ακούσεις,

μόνο απο σένα εξαρτάται, αν θες να προχωρήσεις ή όχι,

όποτε θέλεις, φεύγεις, αλλά σου λέω πως σε συμφέρει να  με ακούσεις".

 

κατεβαίνω μου δίνει να κρατήσω ένα άδειο καλάθι κι ένα γεμάτο ντομάτες,

και πάει πιο κάτω ακόμα, ενώ τον ακολουθώ, σ ένα περιφραγμένο χώρο με κότες

και γεμίζει και το άδειο καλάθι με αυγά,

"πάμε να φάμε!".

 

στην κουζίνα, ανοίγει ένα πορτάκι απο την μασίνα, 

βάζει 3 ξυλάκια, ανάβει με την μιά μία φωτιά

(α! δεν ήταν και τόσο δύσκολο...),

βάζει ένα τηγάνι να ζεσταθεί και με ρωτά αν ξέρω να τηγανίζω αυγά,

"πόσα αυγά να βάλω;" "6!", "είναι κι άλλος στο κελλί;", 

"ναι, αλλά τώρα λείπει, μόνο εμείς είμαστε εδώ, 

κι εδώ δεν τα τρώμε 2-2 τα αυγά, αλλά τρία ο καθένας, υπέρ της Αγίας τριάδος..."

 

τα φαγητά στο Όρος ξεχωρίζουν,

τείνουμε να συνδέουμε τις διακοπές μας όπου πηγαίνουμε με τα φαγητά του τόπου,

θυμόμαστε πολύ καλά λεπτομέρειες απο τις γεύσεις στους τόπους που επισκεφτήκαμε,

αλλά σας μιλώ ειλικρινά, τίποτα δεν συγκρίνεται με την ...ευλογία του Όρους

και η πιο νερόβραστη σούπα, έχει απίστευτη γλύκα...

έχω δει πολλούς γέροντες κι έχω κάνα-δυο ιστορίες να πω,

αλλά αφού γνώρισα τον γέροντα που με πρωτοφιλοξένησε,

αυτός έγινε για μένα,

η πατρική φιγούρα που δεν είχα νιώσει στα παιδικάτα μου,

αυτός ο πάτερ... 

(και μην μου πείτε ότι κλίνεται και πρέπει να τον πω πατήρ,

μόνο σε "επίσημες γλώσσες" θα τα ακούσεις αυτά,

στο 'Ορος είναι, ο πάτερ Χ, του πάτερ Χ κλπ), 

 

έγινε ο πατέρας μου, 

"ο ολόδικός μου γέροντάς μου"

ο Δάσκαλός μου, 

ο σωτήρας της ζωής και της ψυχής μου,

αφού, επειδή με ...αγάπησε πολύ,

με έβαλε στον δρόμο της σωτηρίας που προσφέρει μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία!

και Θεού θέλοντος,

αυτό το ...βιβλίο που τώρα γράφω,

σκοπεύω στο 2ο μέρος,

αφού πούμε τα βασικά,

να είναι όλο αφιερωμένο στον γέροντά μου!

αφού φάγαμε, μου είπε πως μπορώ να κάτσω όσο θέλω,

αλλά αν συμφωνούσα θα μούδινε και δουλίτσα να κάνω,

δεν είχα καμιά αντίρρηση, και ήθελα πολύ να τον γνωρίσω καλύτερα, δέχτηκα.

"πάμε κάτω στις Καρυές να σου δείξω..."

οι πρώτοι ασκητές καλόγεροι που ήρθαν στο Όρος,

έφτιαξαν την πρώτη τους Εκκλησία στις Καρυές,

πριν απο πάνω απο 1000 χρόνια,

το Πρωτάτο, όπου και βρίσκεται η Εικόνα της Παναγίας, το "Άξιον εστίν".

φτάνουμε στις Καρυές,

βγάζει κάτι κλειδιά και ξεκλειδώνει το ναό του Πρωτάτου,

πάει μέσα στο βάθος, πίσω απο το ιερό, πίσω απο την Αγία Τράπεζα,

γιατί εκεί βρισκόταν (τότε) η Εικόνα το "Αξιον εστί" 

προσκυνάει, τον αντιγράφω

και τότε μου ζητά...........

-εντάξει, δεν υπάρχει περίπτωση να το καταλάβετε...

αν αντί να πληκτρολογώ σε κομπιούτερ να τάγραφα σε χαρτί,

δεν υπάρχει πιθανότητα να συνέχιζα,

χωρίς να ...γινόντουσαν μουσκίδι απ το κλάμμα τα χαρτιά,

κι αν θέλω να κλάψω στην ζωή μου,

μου αρκεί να φέρω στο μυαλό μου, 

το τι μού έκανε η ...Παναγία.

σας είπα για τι κάθαρμα πρόκειται η αφεντιά μου,

ιδού δηλαδή...

κυκλοφορώ απο τα 15 μου με μηχανάκι,

και όπως σας είπα και αλλού,

μου άρεσαν τα βουνά και πήγαινα βόλτες σε αυτά.

σε κάποια κορφή λοιπόν αφού είχα παρκάρει το μηχανάκι και βάδιζα περπατητά,

νάσου ένα εκκλησάκι, απ αυτά τα λιτά και μοναχικά,

άθεος και αντίθεος,

μπουκάρω μέσα και ...κλέβω κάτι δραχμές απο το παγκάρι,

και για να το γιορτάσω, πήγα στο κολωνάκι σε μαγαζί ..αριστοκρατίας τότε,

να πιώ καφέ, και να αισθανθώ λίγο σαν τους πλούσιους,

πληρώνοντας με δεκάρες και πενηνταράκια και δραχμές, κλεμμένες,

ο σερβιτόρος, ψιλοτσαντισμένα με ρωτά

"καλά, παγκάρι έκλεψες;"

κι εγώ σαρδόνια για το αστείο απαντώ, "μα φυσικά"....- 

και μου ζητά, η δουλειά μου νάταν, να σκούπιζα τον ναό,

καιαιαιαι...

να μαζεύω τα λεφτά απ το καλαθάκι που ήταν μπροστά στην Εικόνα,

λεφτά απο τα ψιλά απο τα κεριά που ανάβανε οι πιστοί προσκυνητές

και να του τα έδινα όταν θα τελείωνα το σκούπισμα,

ενώ αυτός θα με περίμενε απέναντι στο μαγαζάκι με τα κεριά...

κι αφού έφυγε, 

να βρύσες τα μάτια

και τώρα μόνο στην ενθύμιση, πάλι κλαίω...

 

 

 

 

 

 

αυτά, το βράδυ της ίδια μέρας στην απλωταριά,

ήταν ο ουρανός, ανέφελος και χωρίς φεγγάρι,

όλος μια φωτιά απ τ άστρα και τον γαλαξία μας 

χάρμα οφθαλμών ιδέναι 

και για πρώτη φορά στην ζωή μου αισθάνθηκα,

πραγματική γαλήνη και παρηγοριά.

και ξέρω, πως έχω ελπίδες για Παράδεισο,

γιατί παρά τα χάλια μου,

ο γέροντάς μου εκεί ψηλά,

μεσιτεύει στον Κύριο να τον ξανασυναντήσω.-