44- μοναστήρια Αγίου Όρους (4).-

πήρα άδεια να πάω μονή Αγίου Παύλου την πρώτη εβδομάδα της Σαρρακοστής,

και μέγα ασθενής ων, αναρωτιόμουν συν τοις άλλοις,

κρίνοντας από το τι τρώμε εμείς οι κοσμικοί την Καθαρά Δευτέρα,

και πόσο νόστιμα μαγειρεύουν (με αγάπη και προσευχή) οι Πατέρες,

τι άρα θα είχαν στην τράπεζα για φαγητό.

 

οι μοναχοί, είναι όλοι τους τελείως διαφορετικοί,

αφού κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, και αυτό που τους συνδέει, 

είναι η πίστη τους  και η ελπίδα δια της μετανοίας στον Παράδεισο.

αλλά θα μπορούσα να τους χώριζα σε δυο βασικές κατηγορίες,

είναι αυτοί που δείχνουν σοβαρότητα έως αυστηρότητα,

ομιλούν ελάχιστα έως καθόλου, επιδιώκουν την απομόνωση

και είναι και αυτοί, οι πρόσχαροι και ομιλιτικοί, μια αγκαλιά συνεχώς ανοικτή.

την Σαρρακοστή όμως, όλοι μεταμορφώνονται,

το χαμόγελο εξαφάνιζεται, ομιλίες δεν υπάρχουν,

όλοι κλείνονται εις τα ένδον κι εσώτερα.

η πρώτη έκπληξη όμως ήταν όταν έμαθα πως η κουζίνα ...κλειδώνει

και η νηστεία ξεκινά με το τριήμερο,

από την Κυριακή το βράδυ πριν την Καθαρά Δευτέρα 

και μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης,

ούτε φαΐ, ούτε ...νερό!

επιτρέπουν μόνον για τους αδύναμους (σαν και μένα), 

το βράδυ ένα τσάϊ κι ένα παξιμάδι!

 

το δωμάτιο που θα έμενα, ήταν σε έναν διάδρομο μεγάλο,

με πολλά μικρά δωμάτια ενός ατόμου, και ο τοίχος του διαδρόμου είχε ένα περβάζι.

στο πρώτο αριστερά δωμάτιο, ήταν ένας γέρος ασθενής κοσμικός,

για αυτό και του έδιναν, πρωί κι απόγευμα,

ένα επιπλέον ...φαγητό, ένα μικρό στρογγυλό ψωμάκι.

εγώ έμενα στο αμέσως διπλανό κι επόμενο δωμάτιο.

 

πού να χορτάσω με ένα παξιμαδάκι,

άκουγα τα γκάπα-γκούπα 

απο τις μετάνοιες των καλογήρων από τα πάνω διαμερίσματα,

ενώ εγώ ονειρευόμουν σαν πεινασμένος καρβέλια και φαγητά,

κι έλα που το γεροντάκι, επειδή δεν είχε δόντια,

έτρωγε μόνο την ψίχα, κι άφηνε την κόρα στο περβάζι έξω.

επιστρέφω απο την πρώτη ακολουθία στον ναό πρωί,

να ένα τρύπιο ψωμάκι,

το απόγευμα, δεύτερο,

την επομένη πρωί τρίτο (μα δεν τα μαζεύουν;)

το απόγεμα δεν άντεξα, έφαγα και τα 4 που μαζεύτηκαν.

είχε όμως η ιστορία κι ένα καλό,

μούδωσε την ευκαιρία να το εξομολογήσω στον Ηγούμενο Παρθένιο.

νομίζω πως είναι ο τελευταίος, διορθώστε με αν κάνω λάθος,

από τους "παλιούς" Γεροντάδες, που είναι ακόμα ακόμα εν ζωή Ηγούμενος,

και πολύ με συγκίνησε, η απλότητα, η ευθύτητα, η ειλικρίνεια και η αγάπη του.

 

όσο για το τριήμερο ομολογώ, πως το "χωρίς νερό", ποτέ μου δεν τα κατάφερα.

έμαθα πως ...προχωρημένοι μοναχοί, συνεχίζουν την αφαγία,

για την ακρίβεια, κάποιοι τρώνε μόνο την Τετάρτη το αντίδωρο 

και πίνουν μόνο τότε ένα φλυτζανάκι αγιασμό,

το αυτό ξανά την Παρασκευή και φαγητό ξανά το Σάββατο,

μιαν ολόκληρη εβδομάδα!!

με αφορμή την "διαφορετικότητα" των μοναχών που ανέφερα πιο πριν,

θυμήθηκα και άλλη μια ιστορία του Γεροντικού.

δυο αδέλφια μοναχοί, φύγαν μαζί μια μέρα στην πόλη κι εκεί αμάρτησαν βαρειά,

επιστρέφοντας, τους δώσανε κανόνα αυστηρό,

να μένουν μόνος τους ο καθείς,

με αυστηρή νηστεία και εκαντοτάδες μετάνοιες κάθε βράδυ.

πέρασε λίγο καιρός, και πέρασε ο Πνευματικός να τους επισκεφτεί,

και  ο ένας ήταν ισχνός και αδύναμος απο το κλάμμα λέγοντας,

πόσο πολύ πόναγε που λύπησε τον Κύριο,

ενώ ο άλλος, χαμογελαστός και δυναμικός λέγοντας

πόσο χαίρεται, γνωρίζοντας πως η αγάπη του Θεού θα τον συγχωρέσει.

συνεχίστε τον κανόνα είπε ο Πνευματικός τους,

κι όταν μετά από λίγο καιρό τους ξαναεπισκέφτηκε,

τους βρήκε να έχουν αναχωρήσει πλέον απο τον μάταιο κόσμο.

μαζεύτηκαν οι Πατέρες προσευχόμενοι να μάθουν,

ποιανού η μετάνοια έγινε περισσότερο αποδεκτή,

και η απάντηση  που τους έδωσε άγγελος Κυρίου,

"εξ ίσου απολύτως αποδεκτή".

ανέφερα τα πρώτα μοναστήρια που επισκέφτηκα,

αυτά που μου έκαναν και την περισσότερη εντύπωση.

άλλο κεφάλαιο θα ανοίξω πια σύντομα,

με Γεροντάδες, μάλλον άσημους, αλλά και τόσο σημαντικούς,

που εγνώρισα στο Άγιον Όρος.-