σας χρωστάω τι σήμαινε για μένα το αηδόνι, από την προηγούμενη σ.22
ξεκινάω να πάω στον ναύσταθμο, μιας και υπηρετούσα στο Πολεμικό ναυτικό...
η απελπισία και η απόγνωση είχαν κτυπήσει κόκκινο,
μα πού πήγαινα και γιατί να πήγαινα,
περισσότερο ήθελα .."να τελείωνα",
κουρασμένος, στεγνός και τελείως άδειος,
κάθομαι στον δρόμο στο πεζούλι,
μαύρες σκέψεις και μαύρα συναισθήματα,
κι εκείνη την στιγμή, ξεκινά ένα αηδονάκι
πάνω στο δέντρο από πάνω μου, να τραγουδά.
μα τι ομορφιά υπάρχει στον κόσμο!
ένιωσα πραγματική παρηγοριά,
μούδωσε τότε το κουράγιο να συνεχίσω!
αργότερα, διαβάζοντας τους βίους αγίων,
έπεσα σε μια παρόμοια κατάσταση,
όταν ο ασκητής ο συγκεκριμένος ζώντας σε μια σπηλιά,
έπεσε σε βαρειά ακηδία (*)
αλλά ο Θεός τον λυπήθηκε,
και αισθάνθηκε να παρηγοριέται,
όταν ένα αηδόνι ερχόταν κάθε πρωί και του "έψελνε" την μουσική του.
ααα, είπα, το γνωρίζω αυτό πολύ καλά!
έχω την εντύπωση πως κάποιοι άγιοι από κει πάνω,
μας ρίχνουν ένα ιδιαίτερο βλέμμα στοργής,
σαν να μας συμπαραστέκονται στις δυσκολίες μας,
σαν, παρά τα χάλια μας, ή και εξ αιτίας των πτώσεών μας,
να προσπαθούν να μας ...ταρακουνήσουν.
αργότερα κάποτε ο γέροντας μου εξήγησε πως,
τα αηδόνια φτιάχνουν τις φωλιές τους κοντά σε τρεχούμενα νερά,
είχε ακούσει εκείνο το συγκεκριμένο άλλες φορές να κελαηδά,
και τόχε κάνει συνήθειο όταν περνούσε απο κει,
να το ...ξυπνά σφυρίζοντας, κι εκείνο να αρχίζει το κελάηδημα,
καθόλου άσχετο όμως με τι το συνέβαινε σε μένα,
με όλες εκείνες τις απανωτές ...αγιορείτικες εκπλήξεις.
(*) ακηδία,
στερητικό άλφα και κηδεύω,
όπου κηδεύω σημαίνει στα ελληνικά ...φροντίζω,
εξ ού και "κηδεία", η τελευταία φροντίδα για το κορμί του κεκοιμημένου.
ακηδία λοιπόν, είναι μια βαρειά μορφή πλήρους αδιαφορίας,
και για τα "κοσμικά" και για τα "επουράνια",
πάθος ψυχής δηλαδή, παρόμοιο με τα συμπτώματα της κατάθλιψης.
... τι πιο σαλό
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό την μυστική χαρά
συμπυκνωμένη σ' ένα ανάλαφρο σκαρί
μία χαψιά
τών φτερωτών και καλλικέλαδων
μικρών μας φίλων...;