59- Άθως

ψηλό βουνό στην Ελλάδα ο Άθως, 

με την κορυφή να ξεπερνά συνήθως τα σύννεφα, στα 2.033 μέτρα,

ήταν από την αρχαιότητα αφιερωμένο στην λατρεία θεοτήτων,

για αυτό και υπήρχαν πολλοί ναοί από παλιά,

και μάλιστα μερικά μοναστήρια βρίσκονται εκεί που προϋπήρχαν οι ναοί.

ο μέγας Αλέξανδρος λέγεται πως είχε σκοπό να σκαλίσει όλο το βουνό,

σε άγαλμα με την μορφή του, με την παλάμη του απλωμένη έτσι ώστε,

εκεί να κατασκευαζόταν μια πόλη, 

σαν να κρατούσε στο χέρι του την ...νέα Αλεξάνδρεια.

η διαδρομή για την κορυφή,

με σημειωμένα τα μονοπάτια, δεν είναι επικίνδυνη, 

αλλά η συνεχής ανηφόρα την καθιστά επίπονη και κουραστική

και κάθε φορά που ανέβαινα έλεγα νάταν η τελευταία, 

πως δεν θα άντεχα ξανά την εξάντληση,

αλλά κάθε φορά, η θέα ξεπλήρωνε την όποια κούραση.

 

πώς να περιγράψεις την ...φύση;

πως να βάλεις σε λόγια την ομορφιά των μονοπατιών,

όλου του Περιβολιού;

νομίζω πως το σημαντικότερο σημείο είναι 

πως δεν υπάρχει ...μονοτονία, 

κάθε λίγα μέτρα, το τοπίο αλλάζει τελείως, 

βρίσκεσαι κάθε φορά και σε εντελώς καινούργιο περιβάλλον,

και δεν χορταίνεις την ομορφιά που σε περιτριγυρίζει!

περίπου σε υψόμετρο στα 1.500 μέτρα,

υπάρχει ο ...αναγκαστικός σταθμός ξεκούρασης,

αφού εκεί υπάρχει ένα κτήριο, 

όπου βεβαίως υπάρχει μέσα ένα εκκλησάκι, αφιερωμένο στην Παναγία,

αλλά και δύο ξεχωριστά  δωμάτια,

στο ένα που μπορείς να ξαπλώσεις να ξεκουραστείς,

και στο 2ο με δύο εντελώς απαραίτητα στοιχεία,

μια στέρνα που μαζεύει από την στέγη το βρόχινο νερό,

και μάλλον και το κυριότερο,

ένα τζάκι μεγάλο, αφού και καλοκαίρι τα βράδυα κάνει πολύ κρύο,

μόνο που λόγω υψομέτρου, τα δέντρα είναι λιγοστά,

και μάλιστα κάποια από αυτά, είναι κτυπημένα από τους συχνούς κεραυνούς.

 

θυμάμαι τον ήχο πού κάνανε κάποια χελιδόνια,

που πετώντας δίπλα σου νομίζεις πως μαστιγώνουν τον αέρα,

ενώ, καθώς συχνά βρίσκεσαι πάνω από τα σύννεφα,

νομίζεις πως βρίσκεσαι σε ... άλλον τόπο, πάνω από την γη που γνωρίζεις. 

στην κορυφή υπάρχει εκκλησία, αφιερωμένη στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος

και φτάνοντας εκεί, επειδή η νότια πλευρά είναι σχεδόν κάθετη,

σε πιάνει μια αίσθηση, αμάν κάπου να κρατηθώ,

αφού νομίζεις πως βρίσκεσαι στην άκρη ενός μολυβιού,

με ύψος όμως πάνω από δύο χιλιόμετρα.

ανάλογα με τον καιρό και την ώρα,

βλέπεις και την σκιά του Άθω να σχηματίζει στην θάλασσα 

ένα τεράστιο ισοσκελές τρίγωνο.

 

κάποια φορά πολύ συγκινήθηκα, όταν ψάχνοντας την περιοχή,

ανακάλυψα μια σπηλίτσα, κυριολεκτικά μια τρυπούλα μέσα στην γη,

όπου προφανώς κάποιος ασκητής 

είχε καλύψει όλο το εσωτερικό με πολύ χοντρό φελιζόλ,

για να προστατευτεί το κατά δύναμιν από το κρύο, 

πάντως σίγουρα όχι για εποχή χειμώνα,

αφού όλη κορυφή γεμίζει με πολλά μέτρα ύψος χιόνι,

το οποίο στην συνέχεια από το κρύο πετρώνει 

και σκληραίνει σαν γρανίτης.

 

θυμήθηκα τώρα μια κουβέντα του Αγίου Παϊσίου,

όπου δεν γνωρίζω τελικά αν αναφερόταν "διαβάζοντας" το παρελθόν μου,

όταν πρωτοπήγα στο Όρος ψάχνοντας για ...σπηλιά,

ή προφήτευε κάποιο μέλλον μου,

όταν πιθανόν να ψάχνουμε για σπηλιές:

"αν είναι να πας σε σπηλιά,

πρέπει χειμώνα να ψάξεις να την βρεις,

γιατί θα κινδυνέψεις αν νομίζεις πως την βρήκες καλοκαίρι,

κι έρθουν μετά τα κρύα και τα χιόνια..."