75- συνήθεις ...πτώσεις

συγχωρέστε με οι βαδίζοντες εις οδόν σωτηρίας,

που λέω πράγματα γνωστά για εσάς,

αλλά ωφέλιμη κρίνω την επανάληψη

και, κυρίως απευθύνομαι σε ανθρώπους,

που όπως κι εγώ τότε στα πρώτα βήματά μου στο Άγιον Όρος,

δεν γνωρίζουν τον πλούτο της Ορθοδοξίας.

 

μου είπε ο Άγιος Παΐσιος:

"πλησιάζει ο διάβολος τον άνθρωπο,

κι αν τον δει λίγο αδιάφορο,

προσπαθεί να τον κάνει πιο σκληρόπετσο,

για να τον κερδίσει,

κι αν τον δει λίγο ευαίσθητο,

προσπαθεί να τον κάνει ακόμα πιο ευαίσθητο,

για να τον σπάσει".

 

μέσα σε αυτή την απλή ιστορία όμως,

πέρα από την κατά λέξη έννοια της περιγραφής,

βλέπουμε και τον τρόπο με τον οποίο οι Πατέρες μας εξηγούν,

πώς μας πολεμάει ο προ αιώνων εχθρός της ψυχής μας,

"από τα δεξιά ή τα αριστερά" τον ονομάζουν,

δηλαδή, 

να μας σπρώξει απ΄ευθείας στην αμαρτία,

αλλά αν δει πως αντιδρούμε, να  μας βάλει να κρίνουμε

ή τόσο ...αισιόδοξα τον εαυτό μας,

που δεν πέσαμε στην συγκεκριμένη αμαρτία,

(μα πόσο καλός είσαι, εσύ αγίασες!)

ή τόσο ...απαισιόδοξα τον εαυτόν μας,

που να μας οδηγήσει σε απελπισία

(μα πόσο αμαρτωλός είσαι, εσύ δεν σώζεσαι).

επιστρέφοντας στον τίτλο της σημερινής ανάρτησης

και για να δώσω δύο παραδείγματα

του πολέμου "εκ δεξιών ή εξ ευωνύμων"

για δύο από τις πιο συνηθισμένες πτώσεις μας,

θα αναφέρω δυό αγαπημένες ιστορίες του Αγίου Δωροθέου,

από αυτές που δεν θέλω η μνήμη μου να ξεχάσει.

 

1.

περπατάς και ακούς από μια μεγάλη λακούβα στον δρόμο φωνές

και σκύβοντας να δεις τι συμβαίνει,

βλέπεις έναν άνθρωπο να φωνάζει εκεί μέσα πεσμένος για βοήθεια,

αφού μια τίγρις είναι ανεβασμένη στο σβέρκο του,

έτοιμη να τον κατασπαράξει

κι αντί να δεις πώς θα τον βοηθήσεις,

αρχίζεις να ...του πετάς πέτρες και να τον βρίζεις!

έτσι κι εμείς βλέποντας κάποιον πεσμένο σε κάποια αμαρτία,

αντί να αντιληφθούμε τον διάβολο που τον έχει ρίξει,

και πως να τον βοηθήσουμε να ορθοπατήσει,

αρχίζουμε να τον κατακρίνουμε για την πτώση του.

 

2.

έχεις ας πούμε μια πληγή στο πόδι,

κι αντί να την επουλώσουμε για να γιάνει,

παίρνουμε το μαχαίρι και συνεχώς την σκαλίζουμε,

με αποτέλεσμα συνέχεια να χειροτερεύει και να μας ταλαιπωρεί.

δηλαδή, αντί να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη

και να δοξάζουμε τον Θεό

που μέσα από το μυστήριο της μετανοίας στην εξομολόγηση,

όλες οι αμαρτίες μας εξαφανίζονται,

αντιθέτως, κάτω από μια ύπουλη μορφή υπερηφανείας,

συνεχώς ασχολούμαστε με τις πτώσεις μας,

κρίνοντας σε βαθμό απελπισίας τον εαυτό μας.

"ο Θεός συγχωρήση σοι. 

έγειρε, από του νυν, βάλωμεν αρχήν.

σπουδάσωμεν του λοιπού και ο Θεός βοηθεί.

βάλωμεν αρχήν."