77- εικόνες και Εικόνα

οι διαφορές στις εποχές σε ...φυσικό περιβάλλον,

και άρα και στο Όρος, είναι τελείως διακριτές, ξεχωριστές,

η λαχτάρα για ζωή και αναγέννηση με τις μυρωδιές της άνοιξης,

οι εργασίες για τους κήπους με τους καρπούς της γης να ωριμάζουν το καλοκαίρι,

τα χρώματα του φθινοπώρου με την ομίχλη να παίζει παιχνίδια στο φως,

η ησυχία του πέπλου απο χιόνια τον χειμώνα και τις ξυλόσομπες να ζεσταίνουν,

-μα πόση ομορφιά υπάρχει στον κόσμο...

 

και μιας και είμαστε τέλη Φθινοπώρου,

δεν μπορώ να μην μιλήσω για την αγαπημένη μου ομίχλη,

που στο σούρουπο πριν την νύχτα, ψύχονται οι υδρατμοί

κι από πάνω ψηλά που αγγίζει και χαϊδεύει τις κορφές,

βαραίνει και κατεβαίνει χαμηλά προς την θάλασσα,

και βρίσκεσαι να ...βρίσκεσαι πάνω από ένα λευκό σεντόνι,

κυριολεκτικά μεταξύ γης και ουρανού.

και πάλι στο χάραμα κι αντίστροφα,

να ζεσταίνονται οι υδρατμοί και να ανεβαίνει πάλι στις κορφές,

ένα καθημερινό ανεβοκατέβασμα,

λίγο σαν και την πορεία μας την πνευματική,

ανάλογα με το αν μας επισκέπτεται η Θεία Χάρη,

ή με τις πράξεις μας την διώχνουμε.

κι αφού η ομίχλη ανεβοκατεβαίνει,

υπάρχουν και οι στιγμές που σε τυλίγει

και μιλώντας πια μεταφορικά,

υπάρχουν οι στιγμές που με βλέπω σε πυκνή όμίχλη

και προσπαθώντας να με διακρίνω

και να δω ποιός είμαι, τρομάζω,

γιατι δεν βλέπω ένα "εγώ",

αλλά σαν ραδιόφωνο που εκπέμπει σε διαφορετικές συχνότητες,

με βλέπω κατακερματισμένο σε πολλά εγώ,

ανάλογα με το περιβάλλον και με ποιόν δίπλα μου βρίσκομαι,

άλλος ο σύζυγος, άλλος ο πατέρας,

άλλος με τον τάδε φίλο, εντελώς άλλος με τον άλλον,

άλλος όταν οδηγώ, άλλος εδώ που γράφω...

και παρακαλώ μιαν ακτίνα του Φωτός να δείξει,

ποιά απ΄ όλες τις εικόνες που με βλέπω, να πιστέψω να ακολουθήσω,

και τότε αντιλαμβάνομαι τα λόγια πως είμαι κατασκευασμένος,

"κατ΄ Εικόνα και καθ΄ομοίωσιν"

να εννοούν πως από σύλληψης έχω τα χαρίσματα της Εικόνας του Θεού,

την αγάπη και την ελευθερία,

κι άρα μπορώ να διαλέξω ποιά εικόνα από όλες θέλω να γίνω

και άρα η ομοίωση νάναι ο σκοπός, η Θέωση, μιαν εργασία χωρίς τέλος,

αφού ο Θεός είναι Δημιουργός του απείρου κι άρα πάνω κι από το άπειρο,

και τότε η ευχή και η προσευχή δεν μπορεί να είναι άλλη,

παρά πώς συνεχώς κι αδιαλλείπτως να προσπαθώ

να ντυθώ Χριστόν,

να αναπνέω Χριστόν,

να τρώγω Χριστόν,

να ομοιάσω με τον Χριστό,

και τίποτα από αυτά τα Άγια δεν γίνεται, χωρίς Χριστόν,

χωρίς την βοήθεια του Χριστού,

κι άρα να και πάλι η ανάγκη της συνεχούς επίκλησης 

του Ελέους του Χριστού.