34- μοναστήρια Αγίου Όρους (1)

πάρτε 2 οποιαδήποτε απο τα όμορφα νησάκια μας,

ας είναι και δίπλα-δίπλα κοντά,

είναι τελείως ...διαφορετικά!

όλα τα νησιά, το κάθε ένα, 

έχει την αποκλειστικά δική του γοητεία και ομορφιά!

 

έτσι είναι και τα Μοναστήρια του Όρους,

το καθένα, με εντελώς ξεχωριστή προσωπικότητα.

(ήταν σύνηθες για τον γέροντα,

-και κάθε φορά, αν δεν τον αναφέρω ονομαστικά,  να εννοώ ...τον γέροντά μου-

να μαντεύει απο ποιό μοναστήρι απο το Όρος

είναι ένας μοναχός που πρωτόβλεπε στις Καρυές,

απο τον τρόπο που βάδιζε και μίλαγε!).

 

αφού έμεινα λίγες μέρες στο κελλί,

ο γέροντας με έστειλε στον Άγιο Παΐσιο,

όπου και τον συνάντησα για πρώτη φορά.

ο κόσμος μου είχε πια ήδη αλλάξει, ριζικά.

μετά απο λίγες μέρες πάλι,

ο γέροντας μου είπε να δω και τα μοναστήρια,

και με στέλνει να πάω στην Σταυρονικήτα.

"μα γέροντα, έληξε το διαμονητήριο..."

"θα πας και θα τους πεις πως εγώ σε στέλνω 

και να ζητήσεις να δεις τον ηγούμενο, τον πάτερ Βασίλειο".

το μοναστήρι είναι παραθαλάσσιο

κι άρα απο τις Καρυές κατηφορικός

και ο δρόμος προς τα κει είναι άσφαλτος, 

(δεν ήταν ίσως ακόμα ώρα,

να περπατήσω τα σαν σε τούνελ απο το δάσος τα γλυκύτατα μοναπάτια;).

ξανά περπάτημα, α, ξανά "ευχή", 

πού και πώς τα καταφέρνει και γλυστρά και φεύγει απο την μνήμη;

κάποτε, στα χρόνια της τουρκοκρατίας,

λόγω του ότι μειώθηκε υπερβολικά ο αριθμός των μοναχών,

τα πιο πολλά μοναστήρια γίνανε "ιδιόρρυθμα" αντί κοινόβια,

δηλαδή, μόνο Κυριακές και μεγάλες γιορτές,

πηγαίνανε όλοι οι καλόγεροι της μονής στην εκκλησία,

αλλά δεν υπήρχε κοινή "τράπεζα" να τρώνε όλοι μαζί,

κι όλες τις υπόλοιπες μέρες, ο καθένας μόνος του φρόντιζε,

πώς θα προσεύχεται και πώς θα πορεύεται,

όπως δηλαδή είναι και σήμερα όλα τα κελλιά,

το καθένα με το δικό του τυπικό.

 

καθώς έγινε κάποια στιγμή απο το ΄70 και μετά 

μια ...έκρηξη προσέλευσης ανθρώπων που γινόντουσαν μοναχοί,

σιγά-σιγά, ξαναγίνανε όλα κοινόβια κανονικά.

ο λόγος που ο γέροντας με έστειλε στην Σταυρονικήτα,

ήταν μάλλον γιατί εκτός που ήταν το δικό του μοναστήρι όπου μόναζε αρχικά,

αλλά και για να έβλεπα και να άκουγα τον πάτερ Βασίλειο,

τον οποίον είχε σε μεγάλη εκτίμηση.

 

τότε που μόναζε εκεί ο γέροντας, το μοναστήρι ήταν ιδιόρρυθμο, 

κι εκεί μόναζε και ο Άγιος Παΐσιος,

κι όταν ο πάτερ Βασίλειος ζήτησε να ψηφίσουνε 

προτείνοντας να αλλάξουν σε κοινόβιο,

ο γέροντας, ο Άγιος και κάποιοι άλλοι μοναχοί είπαν πως δεχόντουσαν,

αλλά αφού θα ψήφιζαν θα έφευγαν σε κελλί ο καθένας,

για να συνεχίσουν το "τυπικό" στο οποίο είχαν μάθει να βιώνουν.

 

ο πάτερ Βασίλειος δεν είχε πρόβλημα με αυτό, γιατί και αυτός,

όπως και ο [άγιος] Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης και Αριζόνας,

βγαίναν στον κόσμο και με μια ομιλία που κάνανε,

ο καθένας τους μάζευε 10-15 νέους που τα παράταγαν όλα,

και πηγαίνανε στο Όρος να γίνουν μοναχοί,

κατόρθωναν λοιπόν οι Ηγούμενοι αυτοί

όχι μόνο τα δικά τους μοναστήρια να γεμίσουν,

αλλά και να στέλνουν και στα υπόλοιπα τότε ιδιόρρυθμα μοναχούς,

ο δε [άγιος] Εφραίμ, πήγε στην ...Αμερική,

κι έφτιαξε και γέμισε εκεί 20!! μοναστήρια με μοναχούς.

 

   -ο Άγιος Πορφύριος είχε πει για τον [άγιο] Εφραίμ πως:

"θα τρομάξετε, όταν κάποτε θα καταλάβετε πόσο μεγάλος άγιος είναι ο Εφραίμ 

που είχατε τόσο καιρό δίπλα σας, και δεν το είχατε πάρει είδηση"

ο δε [άγιος] Εφραίμ, τον άκουσα σε λόγο του να μιλάει στο γιουτουμπ 

με την χαρακτηριστική του λεπτή φωνούλα, το εξής:

"επειδή έχω φτάσει να είμαι σίγουρος πως απο την Αμερική θα ξεκινήσει ο αντί.Χριστός,

σκέφτηκα και ήρθα κι έφτιαξα εδώ, ξεκινώντας απο την έρημο της Αριζόνας,

αυτά τα 20 μοναστήρια, που ακολουθούν ακριβώς το αγιορείτικο τυπικό,

έτσι ώστε να υπάρξουν σαν λοκατζήδες οι μοναχοί-στρατιώτες στην πρώτη γραμμή,

που θα είναι και οι πρώτοι που θα τον αντιμετωπίσουν"! -

περπάτημα λοιπόν, ευχή, ομορφιά τοπίου και φτάνω στο μοναστήρι...

 

είναι το πιο μικρό απο όλα τα μοναστήρια,

σκεφτείτε πως ενώ όλα τα υπόλοιπα έχουν μεγάλη αυλή γύρω απο τον κεντρικό ναό,

εδώ, αν σηκώσεις τα χέρια σου, ακουμπάς απο την μια μεριά τον τοίχο της μονής,

κι απο την άλλη μεριά τον ναό,

κι επειδή είναι με μεγάλο ύψος, και τοίχος και ναός, 

ο ήλιος φωτίζει τον περίβολο του ναού, το πολύ για 10 λεπτά.

αν ήθελα να μόναζα σε μονή, 

θα είχα μεγάλες δυσκολίες να διάλεγα ανάμεσα Σταυρονικήτα και Σιμωνόπετρας,

το δεύτερο θα εξηγήσω αργότερα γιατί,

εδώ, γιατί με ..μάγεψε, ίσως γιατί ήταν και το 1ο που επισκεπτόμουν,

αλλά και γιατί με τράβηξε με την ..ατμόσφαιρά του,

την αρχιτεκτονική του, τα καλογέρια του, την εσωτερική του ομορφιά.

εκεί άκουσα για πρώτη φορά ακολουθία σε εκκλησία,

εκεί έμαθα πως κάθε μοναστήρι "ανήκει" και σε συγκεκριμένο Άγιο,

και αυτό ήταν του προστάτη των ναυτικών (χμ!), τον Άγιο Νικόλαο.

εκεί έμαθα  πως κάθε μοναστήρι έχει και τουλάχιστον 

μια μεγάλη θαυματουργική Εικόνα,

και στην Σταυρονικήτα υπάρχει ο Άγιος Νικόλαος ο Στρειδάς,

γιατί βρέθηκε στην θάλασσα με ένα τεράστιο στρείδι στο μέτωπο του Αγίου κολλημένο,

και καθώς προσπάθησαν να το ξεκολλήσουν, το μέτωπο ....αιμορράγισε

κι ακόμα φαίνεται η πληγή στο μέτωπο!

 

έμεινα όμως μόνο ένα βράδυ την 1η φορά που πήγα,

γιατί εκεί έγινε το σκηνικό του εξαποδώ,

και σας είπα αλλού πως ζήτησα να δω τον ηγούμενο να εξομολογηθώ,

αλλά τότε αυτός έλειπε στον κόσμο σε ομιλία ...ψαρέματος,

οπότε πού να πήγαινα με τον τρόμο που με κατείχε;

τροχάδην όλη την διαδρομή προς Καρυές στον γέροντά μου,

το και το

"καλά, μην φοβάσαι, εδώ είναι το Περιβόλι της Παναγίας!

κι αν θες να εξομολογηθείς,

να πας τώρα στο Κουτλουμούσι να δεις εκει τον Ηγούμενο,

τον πάτερ Χριστόδουλο".

το Κουτλουμούσι ήταν το 2ο μοναστήρι που έβλεπα

και ο ηγούμενος ο πάτερ Χριστόδουλος έγινε ο πρώτος μου πνευματικός.

μα τι αρχοντάθρωπος ήταν αυτός, την ευχή του νάχουμε,

από κει ψηλά όπου πλέον βρίσκεται,

μόνιμα χαμογελαστός, με μια γαλήνη, μια αξιοπρέπεια,

μια ευγένεια, χαμηλών τόνων η φωνή του, και με πόση αγάπη

ο λόγος του μόνο για Χριστό...

αυτός μου διάβασε την ευχή και πέταξα,

αυτός μου είπε και τα 100 βήματα,

αφού εγώ έκανα το πρώτο, την εξομολόγηση.

το μοναστήρι εδώ εορτάζει την Μεταμόρφωση.

κι εδώ η Εικόνα είναι, όνομα και πράγμα,

η Παναγιά η "Φοβερά Προστασία",

σε φωτιά που κάποτε συνέβη, 

η Εικόνα όταν βρέθηκε στις στάχτες,

είχε μείνει εντελώς απείραχτη απο τις φλόγες.