...το Όρος έχει μιαν ησυχία, που δεν την βρίσκεις πουθενά αλλού,
είναι έντονη η αίσθηση ότι έχεις κάνει ξαφνικά ...ένα ταξίδι στον χρόνο πίσω..
καθώς προχωράμε με τα πόδια στο καλντερίμι,
ο γέροντας δεξιά κρατώντας το σχοινί με τ άλογο,
κι εγώ στα αριστερά,
ο πρωτόγνωρος ήχος απο τα πέταλα του αλόγου σε κείνη την ησυχία,
μου τράβηξαν ευχάριστα την προσοχή
και ενώ γυρνάω να κοιτάξω τις οπλές του αλόγου πώς βαδίζει,
ακούω τον γέροντα να λέει...
"ααα, έχουμε και μια μικρή μανία καταδίωξης"
κόκκαλο εγώ,
έπρεπε να πιέσω πολύ τον εαυτόν μου να κάνει πως δεν άκουσε
και να συνεχίσω να περπατώ το δρομάκι δήθεν αμέριμνος,
γιατί όντως κάποια περίοδο της ζωής μου έπασχα κι απ αυτο το κουσούρι
(τώρα και δόξα τω Θεώ, απ αυτό καθάρισα, αλλά πολλά άλλα ακόμα κουβαλώ,
σας λέω είμαι τελείως σαλός, και δεν με πιστεύετε),
το βήμα του ταχύ
εγω πιτσιρίκος και δεν τον προλαβαίνω τον γέροντα στο βήμα...
έχουμε φύγει πια απο Καρυές και καλντερίμια,
έχουμε μπει σε μονοπάτι ανηφορικό,
κάποια στιγμή σε μια στροφή
και πριν μπούμε σ ένα δάσος,
λίγο πριν απο ένα ρυάκι πούτρεχε απ τα δεξιά,
ο γέροντας στάθηκε κι έβγαλε ένα σφύριγμα
και σε λίγο... ένα αηδόνι ξεκίνησε να κελαηδά
και ο γέροντας ξεκίνησε ξανά να περπατά...
(το αηδόνι είναι απο μόνο του μιαν άλλη ιστορία του τι συμβόλιζε για μένα)
κάποια στιγμή φτάνουμε και στο κελί...
αλλά τι είναι κελί και ποια διαφορά απο μοναστήρι ή σκήτη,
άλλη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου