από την άκρη της παραλίας,
υψώνεται ένας γρανιτένιος βράχος ψηλός 300 μέτρα,
κανονικό 7όροφο αρχιτεκτονικό θαύμα, η Σίμωνος Πέτρα,
αφιερωμένο στην γέννηση του Χριστού,
και τιμώντας και τον Άγιο που ...πήρε "εντολή" να το κτίσει,
τον Όσιο Σίμωνα που ασκήτευε τότε σε μια σπηλιά απέναντι.
ακόμα και σήμερα, με όλα τα τεχνολογικά μέσα που διαθέτουμε,
θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη κι επικίνδυνη η κατασκευή της μονής,
πόσο μάλλον περισσότερο τον 13ο αιώνα που χτίστηκε!
μοναστήρι στην κορφή βουνού, θυμίζει λίγο τα Μετέωρα,
και είναι ο λόγος που οι περισσότεροι μοναχοί "μετακόμισαν" από εκεί,
όταν ...κουράστηκαν απο την προσέλευση κόσμου λόγω ...υπερτουρισμού.
κι αν η πρώτη έκπληξη και γοητεία ήταν για μένα το ίδιο το κτήριο,
πολύ περισσότερη έκπληξη αισθάνθηκα μέσα στις ακολουθίες στον ναό,
όταν πάνω απο 100 μοναχοί αντιδρούσαν όλοι σαν ένα σώμα...
υπάρχουν δηλαδή κάποιες στιγμές που οφείλεις να είσαι όρθιος,
άλλες που να κατεβαίνεις απο το στασίδι, άλλες που να γονατίζεις...
και όλοι οι καλόγεροι, απο τον πιο νέο δόκιμο,
μέχρι και τον πιο γέρο μοναχό,
σαν τέλειοι στρατιώτες που μυστικά δεχόντουσαν το παράγγελμα,
λειτουργούσαν τόσο ταυτόχρονα, που σχεδόν ...τρόμαζες,
από την ένταση της εγρήγορσης και "νήψης" που επικρατεί.
κυριολεκτικά αισθανόμουν "δονήσεις" μέσα στον ναό,
από την συγκέντρωση σε προσευχή
των μοναχών την ώρα της Θείας Λειτουργίας.
και ό λόγος δεν ήταν άλλος απο τον Ηγούμενο τότε της μονής,
τον Γέροντα Αιμιλιανό,
μιας και είναι ο ηγούμενος που δίνει την ...γραμμή σε κάθε μοναστήρι.
μου θύμισε έντονα τον Γέροντα Χριστόδουλο της Κουτλουμουσίου.
ενώ ό λόγος τους ήταν ήσυχος, απλός, ταπεινός, ευγενής,
ταυτόχρονα η παρουσία τους έμοιαζε βασιλική, αρχοντική, ...ανώτεροι!
είχαν, όπως και τόσοι άλλοι και πολλοί στο Όρος φτάσει στην "απάθεια",
μια ...αταραξία (παντελή απουσία οποιασδήποτε ταραχής),
μια γαλήνη και ειρήνη,
έννοιες όμως διαφορετικές απ' όπως τις αντιλαμβανόμαστε εμείς οι κοσμικοί.
σού έδιναν την εντύπωση,
πως αν και τους έβλεπες μπροστά σου με τα μάτια σου,
δεν βρίσκονται στον ίδιο κόσμο με εσένα,
πως αν γινόταν ας πούμε ξαφνικά ένας τεράστιος σεισμός
κι άνοιγε μέγα χάσμα γης ενώπιόν σας και σ' έπιανε φόβος και τρόμος,
για αυτούς, θα ήταν σαν να μην συνέβαινε στ΄αλήθεια,
δεν θα έχαναν ούτε στάλα από την φωτεινότητα στα μάτια τους,
ούτε και το γλυκύτατο και γαλήνιο χαμόγελό τους...
θυμάμαι σαν χτες τον λόγο που έβγαλε κάποια στιγμή,
στα καλογέρια του και τους κοσμικούς επισκέπτες,
ταιριάζει περισσότερο σε άλλο κεφάλαιο που ρωτάω,
τι σημαίνει Χριστιανός:
"ο Χριστιανός οφείλει, με τα πόδια του να πατάει γερά στην γη,
γνωρίζοντας πως απ αυτό φτιάχτηκε και σ΄αυτό θα καταλήξει,
αλλά η διάνοιά του να είναι συνεχώς στραμμένη στα επουράνια,
γνωρίζοντας πως εκεί ανήκουμε κι οφείλουμε να πάμε,
κοντά στον Χριστό και Θεό μας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου