μας έδωσε ο Θεός μυαλό,
να μπορούμε να βλέπουμε και να κρίνουμε καταστάσεις,
κι ανάλογα να κινούμαστε,
αλλά "να ποιούμε την δικαία κρίση" και όταν διάβασα και το
"μην κρίνετε, ίνα μη κριθείτε", εννοώντας να μην κατακρίνουμε,
σκέφτηκα, να, αρετές δεν έχω καμιά απολύτως,
ευκαιρία όμως να γαντζωθώ στον λόγο αυτό και να προσπαθήσω,
ποτέ να μην κατακρίνω και βέβαια πέφτω συνεχώς,
αλλά το παλεύω με όλο μου το είναι, να δαγκώσω την γλώσσα μου,
παρά να βγει λόγος που θα υποβιβάσει έναν αδελφό.
και γιατί είναι τόσο σοβαρό σφάλμα η κατάκριση;
μα γιατί απλούστατα δεν υπάρχει πιθανότητα καμιά,
την στιγμή που θα αναφέρω μια πτώση αδελφού,
κι ας έχει όντως πέσει, μέσα μου εσωτερικά να μην νιώθω μια διεστραμμένη μικρή χαρά,
" συν-κρίνοντας" τον εαυτό μου με τον αδελφό
και θεωρώντας πως είμαι σε καλύτερη μοίρα απο αυτόν,
αφού εγώ εκείνη την στιγμή δεν έχω πέσει στο ίδιο παράπτωμα.
σαν να βλέπεις κάποιον πως βρίσκεται σε κάποιο σκαλοπάτι
και την ίδια στιγμή που δείχνεις πόσο χαμηλά είναι το σκαλί εκείνο,
εσύ να κατεβαίνεις σε ένα ακόμα χαμηλότερο απ' αυτόν.
ο Άγιος Παΐσιος είχε πει με την χαρακτηριστική Του την σοφία της απλότητας,
"αν δεις στο δρόμο κάποια βρωμιά, δεν αρχίζεις να φωνάζεις, κοιτάτε εδώ,
αλλά τα καλύπτεις με μια πέτρα, μην τα πατήσει ο επόμενος διερχόμενος".
κι αν είχαμε, ως οφείλουμε, συνεχώς όλη μας την σκέψη,
στο πώς θα βρεθούμε ενώπιον Θεού και τελικής Κρίσης,
δεν νομίζω πως θα τολμούσαμε να κρίνουμε τον οποιονδήποτε.
... ένα σπό τα πιό ζόρικα ό χ ι ...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα μπορέσουμε καί να το πούμε καί να το ακολουθήσουμε σταθερά... !