15- πρώτη-πρώτη εξομολόγηση (3)

μικρή ανακεφαλαίωση, 

μιας και είμαστε εδώ σε ..συνέχειες

 

περιγράφω κάποιες μνήμες και στιγμές,

από τις διαδρομές μου στο Άγιον Όρος,

που ταυτόχρονα όμως γίνανε για μένα

και τα πρώτα βήματα στην Ορθοδοξία,

οπότε έπρεπε να μιλήσω 

...και για την πρώτη-πρώτη εξομολόγηση που έκανα στην ζωή μου.

 

αντ' αυτού και μέχρι τώρα όμως,

απλά "εξομολογιόμουν" στα προηγούμενα ..."επεισόδια",

το βάθος της φρίκης μου

και υπήρχαν δύο λόγοι,

αφ΄ενός, 

έπρεπε να στραπατσάρω όποια τυχόν εικόνα μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε με διαβάσει,

ότι είμαι γέροντας, παπάς, δάσκαλος, θεολόγος, κήρυκας, φωτισμένος ή τι άλλο,

εξομολογούμαι λοιπόν ευθύς εξ αρχής

πως με την χάρη του Χριστού, 

είμαι Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος

αλλά εξ αιτίας των παθών μου και των πολλών μου αμαρτιών

είμαι και σίγουρα πολύ πιο αμαρτωλός 

απο εσένα τον οποιονδήποτε τώρα που με διαβάζεις.

 

και κυρίως να εξηγήσω τι είναι η ...εξομολόγηση

και το πρώτο είναι όλο αυτό το μπλα-μπλα,

κάθε κουβέντα μας αν το σκεφτείτε είναι μια ομολογία,

λέμε στους φίλους και τους κοντινούς,

αυτά που μας τυχαίνουν και αυτά που μας προβληματίζουν,

και τους πιο κοντινούς, ακόμα και αυτά που μας βαραίνουν,

αλλά δεν ..αρκεί, δεν ..θεραπεύτηκες.

 

λέμε λοιπόν, μιλάμε στην εξομολόγηση,

πριν πάμε όμως στο "τι" λέμε,

ας πούμε το γιατί,

για την φτερούγα, το μπουκάλι, το τσεκούρι και τις ανεμοσκορπισμένες στάχτες...

 

 

 

ή μάλλον...

φλας-μπακ,

γιατί αποφάσισα ο άσχετος να ..'ξομολογηθώ;

έχω ήδη περάσει κάποιες λίγες βδομάδες στο Όρος,

 το μυαλό έχει καθαρίσει από την βαβούρα του κόσμου,

έχω ακούσει κάποιες ακολουθίες στους ναούς

-τις οποίες ακόμα δεν καταλάβαινα,

δεν τις ...παρακολουθούσα ακόμα-

έχω μυρίσει θυμίαμα στα μοναστήρια,

έχω δει κι έχω φιλήσει Εικόνες και Άγια Λείψανα, 

έχω φάει αντίδωρο κι έχω πιεί αγιασμό,

η Ορθοδοξία είναι τόσο ...χειροπιαστή,

αισθητή...

 

σκέφτομαι περί εξομολόγησης,

αλλά ντρεπόμουν, φοβόμουν,

τι να λέω και σε ποιόν να τα λέω,

και γιατί να τα πω...

είναι βράδυ, είμαι μόνος σε δωμάτιο μονής και κοιμάμαι,

(και δω εξομολογούμαι πως) :

είναι πολλά βράδυα που δεν κοιμάμαι εύκολα,

γιατί με βασανίζουν όνειρα ερωτικά-σαρκικά,

κι έχω αρχίσει να κουράζομαι και ο ύπνος είναι άτακτος,

και δεν αντέχω και δεν με αντέχω και ξυπνάω και σηκώνομαι,

πάλι ιδρωμένος-πνιγμένος και εκεί...

απέναντί μου, εκεί, στο παράθυρο το ανοιχτό...

ανάμεσα σε δυο κουρτίνες που τις φυσά ελαφρά ο άνεμος,

είναι σαν μια φιγούρα παράξενη,

σε μια παράξενη στάση...

 

τι; είμαι ξύπνιος, είναι σίγουρο,

έχω .."καθαρίσει" εδώ και καιρό, δεν έχω παραισθήσεις,

δεν είναι ψευδαισθήσεις,

δεν είναι όνειρο, δεν είναι όραμα,

"κάποιος" υπάρχει εκεί,

έχω χεστεί από τον φόβο μου,

οι τρίχες μου όλες έχουν σηκωθεί κάγκελο,

κρύος ιδρώτας στην ραχοκοκκαλιά,

παγωμένος, ακίνητος, προσπαθώ να διακρίνω..

 

καθόταν στις φτέρνες, ακουμπώντας στο περβάζι,

αγκαλιάζοντας τα γόνατα,

και λικνιζόταν ελαφρά-αργά, μπρος-πίσω, 

μπρος, προς μέσα στο δωμάτιο, 

πίσω, προς το κενό του σκοταδιού της νύχτας,

σαν να μπω ή να μην μπω,

ή, κι ευτυχώς - να μπω, η Κάτι δεν μου το επιτρέπει,

και μόνο όταν μίλησε σιγουρεύτηκα,

και δεν ήταν ούτε η φωνή, ούτε η χροιά,

ήταν τα λόγια που είπε που με πείσανε

"εσύ είσαι δικός μου και δεν θα σε αφήσω να ξεφύγεις"

και λέγοντάς το, τραβήχτηκε κι εξαφανίστηκε,

τραβώντας και τις κουρτίνες προς τα έξω απ την φόρα,

ενώ το παράθυρο έκλεισε μόνο του γρήγορα, απότομα και δυνατά,

με ένα δυνατό κρότο που με τράνταξε...

 

ναι, 

αν αντί να τάγραφα αυτά, να στάλεγα φάτσα με φάτσα απο κοντά,

θα σούλεγα στο τέλος, πως ναι, ήταν το βδέλυγμα,

το είδα, όπως με βλέπεις και σε βλέπω....

 

και τι έκανες;

 

τι νάκανα;

δεν ξανακοιμήθηκα, εννοείται, 

πώς και πού να ξανακοιμηθείς μετά από κάτι τέτοιο;

κομποσχοίνι, αγρυπνία,

και το πρωί-πρωί, μετά την τράπεζα, μετα την Λειτουργία,

ζήτησα, παρακάλεσα και θα ικέτευα αν χρειαζόταν,

να δω τον Ηγούμενο και εξομολογήθηκα,

για πρώτη-πρώτη φορά.

 

 

 

[χρωστάω τα τι και τα γιατί,

για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο]