4- το θαύμα της ..ιατρικής διάγνωσης

ο Άγιος Παΐσιος, εκεί στο τέλος της 1ης συνάντησης,

μου είχε πει, να τον επισκέπτομαι συχνά,

οπότε είχα το θάρρος και το θράσος να τον ...ενοχλώ,

και δεν έχανα ευκαιρία να τον επισκέπτομαι.

στις Καρυές μια φορά, 

συνάντησα το παιδί,

δηλαδή, δεν ήταν παιδί,

έφηβος ανήλικος ήταν,

αλλά είχε στο πρόσωπό του μια αθωότητα και μια καθαριότητα,

πούδειχνε πιότερο για ψηλόσωμο μικρό παιδί.

 

τα μάτια του ως τόσο, κοίταζαν νευρικά δεξιά-αριστερά, 

θύμιζε ζωάκι στριμωγμένο-φοβισμένο,

τον πλησίασα κι όταν τον ρώτησα αν ήταν μόνος του,

μου απάντησε πως ναι, και πως έψαχνε τον Άγιο Παΐσιο,

του λέω κι εγώ εκεί πάω

και συμφώνησε να πάμε μαζί.

 

στην διαδρομή μου εξομολογήθηκε,

πως ερχόταν απο κάποιο χωριό σε κάποιο βουνό γιατί...

"πάθαινε κάτι κρίσεις κι έπεφτε κάτω 

και χτυπιότανε κι άφριζε για ώρα

και θα τον πηγαίνανε οι γονείς του σε ψυχίατρο

και φοβότανε μην τον κλείσουνε μέσα."

σκέφτηκα πολλά, αλλά είπα μόνο,

"για να δούμε τι θα πει και ο Γέροντας".

 

μόλις ο Άγιος είδε το παιδί,

αμέσως τον φώναξε,

(κλασσικά και προ-γνωρίζοντας) με το μικρό του όνομα,

του ζήτησε να κάτσει κοντά Του 

και πριν προλάβουμε να μιλήσουμε, του είπε:

"κοίταξε να δεις, εσύ όταν ήσουν μικρό παιδάκι,

3,4 χρονών, εκεί που έτρεχες,

έπεσες κάτω και χτύπησες εδώ στο μέτωπό σου,

αυτό είχε σαν αποτέλεσμα,

για κάποια λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου,

να μην πάει αίμα στον εγκέφαλό σου,

αυτό είχε σαν αποτέλεσμα,

όταν μπήκες στη εφηβεία,

να παρουσιαστούν οι κρίσεις και μάλιστα και πολύ έντονες,

αλλά, μην ανησυχείς, μην ανησυχείς,

από τώρα και στο εξής,

τόσο και πιο πολύ θα μεγαλώνει το χρονικό διάστημα ανάμεσα στις κρίσεις,

και τόσο και λιγότερο θα διαρκούν,

μέχρι που θα εξαφανιστούν τελείως."

 

και πάει, έφυγε ο φόβος και ήρθε το χαμόγελο.

τον ξαναείδα μετά από έναν χρόνο,

μου είπε πως

"από τότε που πήγαμε στον Γέροντα,

δεν ξαναείχα πια άλλη κρίση" .