65- Ο Γέροντας (3)

οι περισσότεροι από τους πολύ αδελφικούς μου φίλους,

είναι παιδιά με τα οποία συναντηθήκαμε στο Όρος,

και μπορεί να έχουμε καταλήξει να ζούμε απομακρυσμένοι σε άλλες πόλεις,

και να μην βλεπόμαστε ή να μη μιλάμε συχνά,

αλλά η φιλία είναι παράξενο πράγμα,

είναι εκτός χρόνου, αφού είναι καρδιακή,

κι όταν τύχει τελικά να μιλήσουμε ή να συναντηθούμε,

είναι σαν μην έχει περάσει ούτε μια στιγμή από την τελευταία φορά,

σαν ποτέ να μην χωρίσαμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο,

σαν μια γραμμή, που συνεχίζεται ακριβώς από κει που την αφήσαμε,

χρόνια πριν, χωρίς όμως κανένα σημάδι διακοπής.

 

τώρα βέβαια αισθάνομαι και σας εδώ, όσοι έρχονται,

πάλι με αφορμή το Όρος, δικούς μου φίλους πλέον!

είχα σκοπό να γράψω αυτήν την ανάρτηση 

για τον Φίλιππο που γιόρταζε χτες,

αλλά δεν πρόλαβα στην γιορτή του, έστω, δεν είναι αργά.

 

και τι σχέση έχει με τον Γέροντα;

μα να αποδείξω το επόμενο χαρακτηρηστικό του,

αν και έχει ήδη φανεί από την πρώτη μου συνάντηση μαζί του,

το πόσο απρόοπτος, απρόσμενος, απρόβλεπτος 

και ...ανατρεπτικός μπορεί να είναι,

όπως είναι εξ άλλου και ο Χριστιανισμός.

 

λοιπόν, ο Φίλιππος ήταν και αυτός σαλός,

τώρα οικογενειάρχης σοβαρός, 

αγιογράφος και πολύ καλός, παρακαλώ,

αλλά τότε που πρωτόρθε στο Όρος,

μας συνάντησε στις Καρυές μαζί με το Γέροντα,

έξω από το Πρωτάτο,

και όντας παλαβός, κοιτά τον Γέροντα,

κοιτά το καμπαναριό και αρχίζει μαζί του η εξής συνομιλία:

"τι είναι αυτό το ψηλό κτήριο;"

"καμπαναριό"

"δηλαδή έχει καμπάνες εκεί πάνω;"

"ναι."

"μπορώ να ανέβω εκεί πάνω;"

"ναι."

"κι αν ανέβω, μπορώ να κτυπήσω τις καμπάνες;" 

και αυτό δεν το περίμενα,

αφού οι καμπάνες θα ακούγονταν σε μεγάλη έκταση

και τις χτυπάνε Κυριακές και Εορτές,

και σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές,

και όμως ο Γέροντας του λέει ναι, να ανέβει

...και να χτυπήσει τις καμπάνες.

ανεβαίνει, γκραν, νταν, ντιν, ντιν,

ακούγονται ασυνάρτητες,

κατεβαίνει και μοιάζει φοβισμένος,

ότι ωχ, έκανε βλακεία μεγάλη,

με βλέπει κι εμένα να τάχω χαμένα,

αλλά ο Γέροντας γελάει και λέει,

πάμε τώρα και στο κελλί να σε φιλοξενήσω...

υπήρχε ένα μυστικό όμως,

όπως μου εξήγησε αργότερα ο Γέροντας,

οι καμπάνες είναι πολλές, όλες δεμένες με σχοινάκια,

και ήταν μεγάλη απόλαυση να βλέπεις τον Γέροντα,

να φορά χερούλια στους αγκώνες,

να κρατά άλλα χερούλια στις παλάμες,

και στο πάτωμα να υπάρχουν και πετάλια να πατά,

και το αποτέλεσμα, προκειμένου να βγάλει 

την συγκεκριμένη, απαραίτητη και αρμονική μουσική,

ήταν με τελείως ...χορευτικές κινήσεις,

κάτι που σαφώς απαιτεί, 

προκειμένου να τελειοποιηθεί η δεξιοτεχνία,

συχνή προπόνηση, αλλά πότε;

μα βέβαια μετά το Πάσχα,

την πρώτη εβδομάδα μετά την Ανάσταση,

όπου αφ΄ενός θέλουμε συνέχεια να χτυπάνε 

και να ακούγονται παντού το υπέρ χαρμόσυνο νέο,

του θανάτου του ...θανάτου,

κι έτσι είναι και ευκαιρία τότε,

να εκπαιδεύονται και όσοι μοναχοί θέλουν να μάθουν την τεχνική,

και ο Φίλιππος είχε έρθει εκείνες τις ημέρες,

αλλά αυτό, εμείς δεν το ξέραμε,

οπότε και η έκπληξή μας ήταν μεγάλη.

υ.γ.

καλή σαρακοστή,

στους ευτυχείς και χαρούμενους νηστεύοντες.