δεν θα μπορούσα τελικά να μην αναφερθώ
ένα από τα πολλά πλεονεκτήματα των περισσοτέρων μοναχών, ιδίως στα μοναστήρια,
είναι που δεν έχουν πια τις μέριμνες του κόσμου, ειδικά όσον αφορά το χρήμα,
οι εργασίες δεν γίνονται προς χρηματισμό, αλλά για να μην είναι "αργοί".
στα κελλιά όμως, είναι απαραίτητο το "εργόχειρον",
κι έτσι φτιάχνουν εξ ανάγκης προς βιοπορισμό, θυμίαμα, εικόνες,
ξυλόγλυπτα, κεριά, κομποσχοίνια, κλπ.
ο γέροντας Χαράλαμπος λοιπόν, θα τον έβλεπες επί μονίμου βάσεως,
βαδίζοντας, ή καθιστός, ή και ξαπλωμένος, να πλέκει κομποσχοίνια,
ήταν πολύ ψηλός, αν και σκυφτός, μόνιμα χαμογελαστός, καλοσυνάτος,
ένας πραγματικά αγαθός γίγαντας με μια πυκνή-πυκνή γενειάδα,
εντελώς ακτήμων, δεν είχε δεύτερο ράσο,
πάμφτωχος, αλλά τόσο πλούσιος σε αρετές,
ζώντας σε ένα κυριολεκτικά ταπεινό και άδειο καλύβι.
την πρώτη φορά που με είδε, μου λέει:
"βρε συ, πώς είσαι τόσο αδυνατούλης, σκέτος κοκκαλάκιας είσαι,
δεν κάνει, θα πάθεις τίποτα, κάτσε να σε φιλέψω να δυναμώσεις..."
και όπως μιλάει, αφήνει στην άκρη το κομποσκοίνι πού έπλεκε,
βάζει το χέρι του στην μια τσέπη και βγάζει μια ...φέτα ψωμί κομμένη,
βάζει το άλλο χέρι του στην άλλη τσέπη,
και, προς μεγάλη έκπληξή μου (σε βαθμό σχεδόν ...σοκ),
βγάζει απλωμένο στο χέρι του λίγο ....ταραμά(!!??!?!!),
το απλώνει στο ψωμί, και μου το προσφέρει λέγοντας:
"πρέπει να τρως, εδώ τα κρύα δεν αστειεύουν".
άλλη μια φορά που με ξαναείδε,
είχα τότε το χέρι μου από ένα τραύμα δεμένο με επίδεσμο,
σκύβει, το κοιτά, το ...φιλά(!!!) πριν προλάβω να το τραβήξω, και λέει:
"α, δεν σ΄ αγαπάει μου φαίνεται ο διάολος και σε δάγκασε λιγάκι...".
δεν ήταν μόνο τα πρόσωπα όλων των γεροντάδων όσων έχω δει ,
αλλά και η φωνή τους και η χροιά της φωνής τους,
που νιώθεις να ...στάζουν αγάπη, αγάπη ξεχωριστή, αγάπη Χριστού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου