οι Καρυές μοιάζουν με μικρό χωριό σε ψηλό βουνό,
αλλά και λεπτοκαρυ(δ)ιές, δηλαδή φουντουκιές.
τότε, μιλάω πάντα για την δεκαετία του '80,
υπήρχαν ένα μικρό μπακάλικο, ένα ταχυδρομείο, το αστυνομικό τμήμα,
ένα μικρό ιατρείο, ένας φούρνος, δύο πανδοχεία-ταβέρνες,
ένας τσαγκάρης, όλα να λειτουργούν με κοσμικούς, όχι μοναχούς,
και τέσσερα μαγαζάκια με είδη αγιορείτικα,
που αυτά τα λειτουργούσαν οι μοναχοί.
επίσης υπάρχει η Ιερά Επιστασία δηλαδή το "κυβερνητικό" κτήριο,
και πολλά κελλιά, όπου ζουν οι επιστάτες μοναχοί,
και βέβαια η κεντρική Εκκλησία, το Πρωτάτο.
είπαμε πως το κάθε μοναστήρι είναι αυτεξούσιο,
και τα κελλιά και οι σκήτες ανήκουν όλα στα μοναστήρια.
αλλά για ό,τι αφορά την γενική διοίκηση του Όρους,
έχουν φροντίσει οι μοναχοί να υπάρχει μια δημοκρατική τάξη,
έτσι, κάθε χρόνο αναλαμβάνουν για τα γενικά όλου του Όρους,
να υπάρχουν αντιπρόσωποι από τα 20 μοναστήρια,
που στην Ι. Επιστασία μαζεύονται για τα θέματα που χρειάζονται αποφάσεις,
για αυτό και κάθε μοναστήρι έχει ένα κελλί στις Καρυές, το "κονάκι",
όπου ζει για έναν χρόνο ο κάθε αντιπρόσωπος.
και μπορεί αν χρειαστεί να μαζευτούν και οι 20 αντιπρόσωποι,
και όλοι διαμένουν στα κελλιά-κονάκια,
αλλά την κυρίως διοίκηση την αναλαμβάνουν πέντε μονές για έναν χρόνο,
που αλλάζουν εκ περιτροπής κάθε χρόνο,
σε εξαιρετικές περιπτώσεις δε,
μπορεί να χρειαστεί εκτός από τους αντιπροσώπους,
να έρθουν και όλοι οι ηγούμενοι της κάθε μονής.
το κάθε κελλί έχει (πάντα κι απαραίτητα) την δική του εκκλησία,
αλλά Κυριακές και μεγάλες εορτές πηγαίνουν στο Πρωτάτο.
εκείνη την περίοδο, ήταν υποχρεωτική η επίσκεψη στις Καρυές,
αφού από εκεί έπαιρναν το διαμονητήριο που επιτρέπει την διαμονή στις μονές.
ερχόταν το μοναδικό λεωφορείο μια φορά την ημέρα,
και γέμιζαν ξαφνικά οι Καρυές κόσμο τόσο,
που αρχικά αναρωτιόμουν αν υπήρχε ...ησυχία εκεί,
αλλά ήταν τόσο προσωρινό, αφού αμέσως όλοι ...εξαφανίζονταν,
πηγαίνοντας ο καθένας στο μοναστήρι της επιλογής του,
και απότομα σχεδόν οι Καρυές έμοιαζε με έρημο, χωρίς ανθρώπους.
η έλλειψη (τότε) οχημάτων, τα πλακόστρωτα καλντερίμια,
οι απαλοί φωτισμοί από τις λάμπες πετρελαίου στις λιγοστές κολώνες,
και μια ησυχία τόσο ...εκκωφαντική,
δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα μαγική και μοναδική.
και βέβαια πέρα από την έντονη αίσθηση της επιστροφής,
σε έναν χρόνο παλαιό και παρελθόντα,
υπήρχε και η μυστική αίσθηση του ...Αγίου στον τόπο,
για αιώνες η περιοχή περπατιέται από ανθρώπους
αφοσιωμένους στην προσευχή, νομίζεις πως ακούς το ίδιο το τοπίο,
να σιγομουρμουράει την "ευχή".
θυμάμαι χαρακτηριστικά, κάθε φορά που κατέβαινα από το λεωφορείο,
κουβαλώντας ακόμα μαζί μου την ...βαβούρα του κόσμου,
να τρέχω να πάω στην "βάση" μου, στον γέροντάμου,
και κάθε φορά, μετά από λίγα μέτρα τρέχοντας,
όταν έφτανα κοντά στο Πρωτάτο,
σαν να έπεφτα κυριολεκτικά σε έναν "τοίχο ησυχίας",
σταμάταγα απότομα για λίγα δευτερόλεπτα
κι έλεγα "τι τρέχεις; επέστρεψες!"
και η αίσθηση ήταν σαν επιστροφή στην μήτρα της μάνας μου,
όπου δεν υπάρχουν ανάγκες για τίποτα,
όλα τα φροντίζει η Μάνα Παναγιά,
η βαβούρα χανόταν,
ένα χαμόγελο απλωνόταν,
και το βήμα από τρέξιμο γινόταν ανάλαφρο κι αισόδοξο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου