78- Ο Γέροντας (6)

νομίζω πως αυτό που καταφέρνουν να φτάσουν οι μοναχοί είναι,

πως ενώ η διάνοια, ο λόγος, ο νους, κατέχουν Σοφία,

ταυτόχρονα η ψυχή τους είναι αθώα, αγνή, παιδική,

όπως ζήτησε ο Κύριος μας να γίνουμε, σαν παιδιά.,

χαίρονται κι ενθουσιάζονται ("εν Θεώ όντες") εύκολα.

 

ο Γέροντας, ανάλογα με τις εποχές,

γνώριζε ποιά καρποφόρα δέντρα έχουν ωριμάσει 

και πού ακριβώς βρίσκονται 

και πολύ χαιρόταν να τα σκαρφαλώσει

κι επί ...δέντρου καθήμενος

να κόβει και να τρώει τα ώριμα φρούτα,

πχ τα κεράσια ή τους λωτούς ή τα μήλα κλπ.

ειδικά όταν έγινε το ατύχημα με το Τσερνομπίλ,

που οι περισσότεροι μοναχοί απέφευγαν τις φράουλες ως τις πιο επικίνδυνες,

δεν άφησε ούτε έναν μπαξέ απο τα κοντινά κελλιά να μην τα επισκεφτεί.

 

τέτοια εποχή, μετά από ψιλοβρόχια, με υγρασία από ομίχλη,

και με την χαρακτηριστική γλυκόπικρη μυρωδιά από βρεγμένο χώμα,

αν φυσήξει ζεστός νοτιάς, γεμίζει ο τόπος με μανιτάρια,

εκλεκτή λιχουδιά για τους μοναχούς που ξέρουν να τα ξεχωρίζουν,

κι ο Γέροντας πάντα με πήγαινε σε βόλτες στο δάσος να τα μαζέψουμε,

και τι νόστιμα που ήταν και με πόσους διαφορετικούς τρόπους τα μαγειρεύανε!

με αφορμή τα μανιτάρια θυμήθηκα και το εξής:

κάποτε σε ένα μοναστήρι αρκετά αργότερα,

έβλεπα κάτι αεροφωτογραφίες που είχε από τις Καρυές από ψηλά,

κάτι ήταν διαφορετικό και με ξένιζε, κι άργησα να το καταλάβω,

ως πιο παλιές φωτογραφίες, τα μόνα οχήματα που υπήρχαν,

ήταν το μοναδικό λεωφορείο της γραμμής κι ένα αστυνομικό αυτοκίνητο,

πόση αλλαγή μέσα σε λίγα χρόνια...

κι ακούγοντας και τον Άγιο Παΐσιο που μου είπε: 

"κάποτε άκουγα γκαπ... γκαπ ...γκαπ

και ήταν οι ξυλοκόποι με τα τσεκούρια,

τώρα ήρθαν όλοι με αλυσοπρίονα

και είναι σαν να ακούς μοτοσυκλέτες συνέχεια να μαρσάρουν"

ρώτησα τον Γέροντα, γιατί αλλάζει έτσι γρήγορα η ..."ησυχία" του Όρους

κι απάντησε το φοβερό:

"και τι νομίζεις πως είμαστε εμείς οι καλόγεροι;

πως φυτρώσαμε εδώ σαν τα ...μανιτάρια;

από τον κόσμο ερχόμαστε,

και την ταχύτητα της φθοράς του κόσμου κουβαλάμε

και στο βαθμό που το πετυχαίνουμε, προσπαθούμε να φρενάρουμε."

 

το Άγιον Όρος είναι Άγιο,

γιατί έχει την ξεχωριστή ευλογία της Παναγίας

και τους αιώνες με μοναχούς να αγιάζουν 

συνεχώς προσευχόμενοι στο Περιβόλι Της,

αλλοίμονο όμως αν ήταν θέμα μόνο τόπου ο αγιασμός,

σίγουρα βοηθά, αλλά δεν αρκεί 

και να δυο παραδείγματα,

για να έχουμε κι εμείς οι κοσμικοί την ελπίδα:

μου είπε Άγιος Παΐσιος:

"μπορεί να είναι ένας ασκητής στην Έρημο,

κι όμως να μην ησυχάζει και να χάνει την υπομονή του,

γιατί η φωτιά δεν ανάβει, τα τζιτζίκια κάνουν θόρυβο και τον ενοχλούν κλπ.

και μπορεί κάποιος να βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια πχ.

και έχοντας την "ευχή" να νομίζει πως βρίσκεται κοντά στον Παράδεισο!"

ή ο Μέγας Άγιος Αντώνιος παρεκάλεσε λέει μια φορά τον Θεό 

να του δείξει κάποιον που νάχει φτάσει στα δικά του μέτρα,

να μπορέσει να τον επισκεφτεί και να συνομιλήσει ωφέλιμα,

και ο Θεός του υπέδειξε έναν απλό τσαγκάρη σε κάποιο χωριό,

που τον επισκέφτηκε ο Άγιος,

και μην βλέποντας καμιά απο τις δικές του ασκήσεις της ερήμου,

τον πίεσε να του πει τι ξεχωριστό κάνει αυτός,

και μετά από πολύ πίεση ο ταπεινός κοσμικός του είπε πως,

το μοναδικό πράγμα που ίσως αυτό να ήταν που είδε ο Θεός να ήταν,

πως τα μισά λεφτά απο τα κέδη του, τα μοίραζε σε ελεημοσύνες!