88- τα τσακάλια

ξύπνησα ένα πρωί, ήρθαν σκέψεις απανωτές,

έτσι είναι η ζωή, γεμάτο θλίψεις και στεναχώριες, 

φόβοι κι ανασφάλειες και άγχος, και φωνές να ψιθυρίζουν,

είμαι λίγος, έχω αποτύχει, το παιδί ασθενεί,

ο θάνατος ενός κοντινού, το δάνειο του σπιτιού δεν βγαίνει,

πώς θα πληρώσω τους λογαριασμούς, 

το αυτοκίνητο χάλασε και θα αργήσω στην δουλειά,

ο τάδε μου μίλησε άσχημα, εγώ πίκρανα τον άλλον...

μπζζζζ, ασταμάτητα....

εεε, τι συμβαίνει;

μα εξομολογούμαι συχνά και κοινωνώ και συχνά...

και λοιπόν; τι σημαίνει, πως δεν θα έχω επιθέσεις;

σε άγγιξε μια σταγόνα απο την Θεία Χάρη του Θεού,

και νόμισες πως ...αγίασες; 

ο αγώνας είναι συνεχής κι ασταμάτητος,

ο εχθρός ακοίμητος και άγριος,

είπαμε, αν δεν μπορεί να με στείλει στην αμαρτία,

θα προσπαθήσει να με στείλει στην αμφιβολία,

"έχεις λύπη; ο Χριστός σου λείπει",

δεν είναι ότι δεν έχω πίστη,

είναι ότι δεν δείχνω εμπιστοσύνη,

ακόμα και ο Άγιος Πέτρος μόλις έχασε την εμπιστοσύνη,

βούλιαξε στην άγρια τρικυμία,

ενώ πριν λίγο περπατούσε πάνω στα κύμματα,

όμως προσπάθησε με την λογική να κρίνει το θαύμα.

 

και τι κάνεις για να ησυχάσεις;

από το Γεροντικό:

"-τι κάνεις Γέροντα στην έρημο;

  -όταν πλησιάζουν τα τσακάλια να με φάνε, ανεβαίνω στο δέντρο."

όπου τσακάλια οι λογισμοί,

και ως δέντρο, την ανάγκη μιας πιο έντονης προσευχής.

η πίστη στον Θεό,

οφείλει να περιλαμβάνει την εμπιστοσύνη,

την πίστη δηλαδή

και στην Πρόνοια και την Αγάπη Του.