94- ακτημοσύνη

την πρώτη φορά που ανέβηκα στην κορφή του Άθωνα,
ήταν μαζί με τον Γέροντα κι έναν ακόμα φιλοξενούμενο φίλο του, 

κι αν και είχαμε κάπως συνηθίσει στις ...εκπλήξεις του Γέρονταως τόσο και πάλι μας εξέπληξε, αφού όλη η διαδρομή,

από τις Καρυές μέχρι την κορφή ήταν καβάλα πάνω σε άλογα!

-και ΤΙ διαδρομή!!

 

στην επιστροφή, κάναμε μια στάση στην μονή Φιλοθέου,

ήθελε ο Γέροντας να έβλεπε έναν φίλο του μοναχό,

σήμερα πια γνωστός Γέροντας σε κελλί,

τότε όμως απλός νέος καλόγερος στην μονή.

 

πρώτη φορά έμπαινα σε δωμάτιο μοναχού σε μοναστήρι,

μα τα κελλιά σε φυλακές θα μου μοιάζαν πιο ευρύχωρα,

τόσο μικρό και λιτό, με ένα στενό κρεβάτι, 

ένας πάγκος με πολλά βιβλία και μια λάμπα πετρελαίου,

ένα χαλάκι για τις ατέλειωτες βαθειές μετάνοιες,

και γεμάτο Εικόνες παντού.

 

χαρούμενος ο μοναχός για την επίσκεψη, μας έφτιαξε καφέ,

ο Γέροντας πρόσεξε το προσωπικό φλυτζάνι του μοναχού

κι έκανε το ..."λάθος" να του πει:

"πολύ ωραία αυτή η κούπα σου που έχεις για τον καφέ σου".

αυτό ήταν, για 15 λεπτά υπήρχε ..."φιλάδελφος τσακωμός",

σαν ιστορία από σύγχρονο Γεροντικό,

ο νεαρός μοναχός να λέει πως δεν μας αφήνει να φύγουμε,

αν ο Γέροντας δεν δεχόταν να πάρει μαζί του δώρο το φλυτζάνι,

ο Γέροντας να αρνείται, μα δεν γίνεται είναι δικό σου,

επιχειρήματα κι από τις δυό πλευρές,

εγώ κι ο άλλος κοσμικός να παρακολουθούμε με αμηχανία,

τελικά ο νέος μοναχός κέρδισε την ..."μάχη",

λέγοντας στον Γέροντα πως του κάνει μεγάλο δώρο,

αν δεχτεί την κούπα που του έδινε,

γιατί την... αγαπούσε πολύ κι ένιωθε....

αντικαλογερικά δεμένος μαζί της,

αφού δεν τον άφηνε ελεύθερο στην ακτημοσύνη.

εκείνη την περίοδο είχα αρχίσει να διαβάζω το Γεροντικό,

και μάλιστα θυμόμουν πως είχα πέσει σε μια ιστορία,

που σχεδόν την έβλεπα με την ιστορία της κούπας

να ξαναζωντανεύει μπροστά μου,

όταν χάρισαν σε έναν καλόγερο μιας σκήτης,

ένα πανέρι με σταφύλια,

αυτός τα χάρισε σε άλλον κι εκείνος παρακάτω σε άλλον,

και τελικά, αφού πέρασε από όλους τους μοναχούς της σκήτης,

κατέληξε και πάλι στον πρώτο καλόγερο,

που θαύμασε την ακτημοσύνη όλων των μοναχών.

κάπως σαν απόδειξη της σχεδόν δυό χιλιάδων χρόνων,

σταθερής κι αμετακίνητης πορείας της Ορθοδοξίας μας.