"κτήσασθε"

μερικές φορές,

βρέχει ...συμφορές, αναποδιές, ατυχήματα, ασθένειες,

αναποδογυρίσματα, έκτακτα κι απρόβλεπτα έξοδα...

και γεμίζω νεύρα και θυμό και στεναχώρια, 

ως όντας μέγας ασθενής.

προσπαθώ τότε να καταλάβω τι συμβαίνει και γιατί,

με "ψάχνω" να δω αν κάπου ξέφυγα πιο σοβαρά από ότι συνήθως,

και το μόνο που μου μένει τελικά είναι να πω, και πάλι και πάντα, 

δόξα τω Θεώ, καλοδεχούμενα όλα!

στο όρος εύχονται ...καλές υπομονές, 

πληθυντικός, μία δεν αρκεί. 

θυμάμαι όταν πρωτάκουσα το 

"ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν",

το κτήσασθε μου έδινε την εντύπωση του "χτίζω",

με την υπομονή, χτίζω την ψυχή μου,

βέβαια, πιο σωστό είναι το "αποκτώ",

σαν δηλαδή η ψυχή μου να έχει χαθεί,

και υπομένοντας τις δυσκολίες, την αποκτώ.

 

τελευταία σκέφτομαι και καινούργια αντίληψη,

σαν κοτρώνα και κομμάτι βράχου,

ή σαν κούτσουρο και ξύλο απελέκητο που είμαι,

και οι συμφορές να είναι το καλέμι,

που κτυπά και ξύνει και πετά ό,τι άχρηστο,

προκειμένου να δημιουργηθεί, ή πιο σωστά να φανεί,

η πραγματική εικόνα της δημιουργίας του "κατ΄εικόνα",

πάντα και μόνο με την Χάρη του Θεού.

 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Ἡ ὑπομονὴ εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν ἀγαθῶν, μητέρα τῆς εὐσέβειας, 

κλάδος τῆς εὐφροσύνης, καρπὸς ἀμάραντος, πύργος ἀκαταμάχητος,

 λιμάνι ποὺ δὲν ταράζεται ἀπὸ τὶς τρικυμίες».

 

λεπτομέρεια από χειρόγραφο,

τρεις φίλοι επισκέπτοναι τον Δίκαιο Ιώβ.