"Πᾶσα πνοή αἰνεσάτω τόν Κύριον."

 στην αρχή στο Άγιον Όρος νόμιζα,

πως η αρχιτεκτονική των Μοναστηριών,

ήταν έτσι φτιαγμένη,

με τετράγωνο ή ορθογώνιο σχήμα,

με το φρούριο-κάστρο, το εξωτερικό περίβλημα.

 

αργότερα συνειδητοποίησα πως τελικά...

το σχήμα ήταν στην πράξη ένας κύκλος,

με κέντρο του κύκλου,

το κέντρο του κεντρικού Ναού,

όπου καθημερινά τελούνται Μυστήρια,

κι ακτίνα ...εσένα, 

πόσο θέλεις να πλησιάσεις τον Θεό.

 

το-τα, το-τα, το-τά-λα-ντο,

ό ρυθμικός ήχος 

με τον οποίο καλούσε με το σήμαντρο τα ζώα ο Νώε,

να έρθουν στην Κιβωτό,

μας φωνάζει με τις καμπάνες

σε κάθε Εορτή, και κάθε Κυριακή,

εμάς, τα (δήθεν; όντως;) λογικά πρόβατα,

να πάμε να σωθούμε στην Κιβωτό-Εκκλησία.

 

δυο πράγματα μπορούν να μας σώσουν 

στις όποιες τρικυμίες,

η Εκκλησία 

και η προσευχή μας.

 

κάθε αναπνοή μας πρέπει να γίνει κι αφορμή,

ευχαριστίας προς τον Κύριο,

ακόμα και η απλή συνεχής λεκτική σιγοψυθιριστή Ευχή,

κάνει θαύματα!

κέντρο του Ναού,

και κέντρο της Ευχής,

είναι ο Ιησούς.

 

με την Ευχή, 

προσκαλείς την παρουσία του Κυρίου, δίπλα σου.

 

στην Εκκλησία,

σε προσκαλεί ο Κύριος, στην Αγκαλιά Του.

 

               ________________________

ψάχνοντας γενικά για τον τίτλο της ανάρτησης,

βρήκα τον άγιο Εφραίμ, Φιλοθεΐτη και Αριζονίτη,

κι αντιγράφω συμβουλές:

" Ὅταν εἴμεθα μέ τόν Γέροντά μου στήν Νέα Σκήτη, 

ἡ παραίνεσίς του, ἡ προτροπή, ἡ τακτική καί ὁ σκοπός του ἦταν 

νά μᾶς συμβουλεύη συνέχεια, ἐπισταμένως, μέ ἄγρυπνη παρακολούθησι,

νά λέμε τήν προσευχή τοῦ Χριστοῦ μας.

 

Ὅπως, ὅταν ζοῦσε στή γῆ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Πενταπόλεως, 

ὅταν ἦταν στό μοναστήρι του στήν Αἴγινα, 

κάποτε οἱ μοναχές του, τοῦ ζήτησαν νά τούς ἑρμηνεύση τί θά πῆ: 

«Πᾶσα πνοή, αἰνεσάτω τόν Κύριον». 

Τούς ἀπήντησε: «Θά σᾶς πῶ ἀλλά περιμένετε».

Ἔτσι κάποια νύχτα πού ἀγρυπνοῦσαν ἔξω 

καί ὁ Ἅγιος πῆγε πιό πέρα καί αὐτός νά κάνη τήν προσευχή του, 

γιά μιά στιγμή οἱ μοναχές, κατά τρόπον ὑπερφυσικόν, 

χωρίς νά μπορέσουν νά τό ἐρμηνεύσουν, 

ἄκουσαν, ἔνοιωσαν, αἰσθάνθηκαν ὅλη τήν κτίσι μέ μία πνοή, μέ ἕνα βούϊσμα, 

κάτι τό ὑπερφυσικό. 

Μόνο τότε πληροφορήθηκαν 

ὅτι αὐτό εἶναι ἡ ἑρμηνεία τοῦ «Πᾶσα πνοή αἰνεσάτω τόν Κύριον». 

Ὅλη ἡ κτίσις μέ μία πνοή αἰνοῦσε τόν Κύριο, τόν Δημιουργό, τόν Πλάστη.

 

 

 Ἡ προσευχή εἶναι τό καμάρι, εἶναι ἡ ὀμορφιά τοῦ χριστιανοῦ.

Ἡ βάσις, ἡ ἀφετηρία, 

ὁ τόπος τῆς ἐκτοξεύσεως πρός τόν ἄλλο κόσμο 

εἶναι ἡ εὐλογημένη προσευχή. 

Καί τί δέν κάνει αὐτή ἡ προσευχή 

καί τί δέν διορθώνει καί τί δέν βάζει στήν θέσι του!

Αὐτήν τήν προσευχή ὁ διάβολος τήν ἔχει ἐπισημάνει 

καί ἐπιδιώκει νά τήν σταματήση. 

Αὐτό εἶναι τό σύνθημα τῶν λεγεώνων τῶν δαιμόνων. 

Ὅλοι μέ μιά φωνή ζητοῦν νά σταματήσουμε νά φωνάζουμε 

τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, 

νά μή λαλῆται τό ὄνομα Του στόν κόσμο, νά μήν ἀκούγεται· 

πρέπει νά καταργηθῆ.

 

 Ὁ Χριστός μας ἀπό τήν ἄλλη πλευρά φωνάζει:

 

 «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, 

ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». 

Μεγάλη δουλειά, μεγάλη ὑπόθεσις. 

Ὅποιος μοῦ φωνάζει τό Ὄνομα, 

τό ὁποῖον εἶναι ὁμολογία τῆς θεότητός Μου, 

θά τόν ὁμολογήσω, 

θά τόν δικαιώσω ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου 

καί ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων Του.

 

Μακάριος ὁ ἄνθρωπος καί εὐτυχισμένος αὐτός 

πού θά ὁμολογήση στήν ζωή του,

Τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. 

Ὅσο ἁμαρτωλός καί ἄν εἶναι, ὅσο καί ἄν εἶναι βεβαρημένο τό ποινικό του, 

ὅταν θά ὁμολογῆ τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, 

Αὐτός ὁ Χριστός θά ἐξαλείψη αὐτό του τό βάρος καί αὐτήν του τήν ἐνοχή.

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με...»

 

Ἄς βασιλεύση τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ σ᾿ ἐμᾶς. 

Αὐτό τό εὐλογημένο καί ὑπερχαριτωμένο Ὄνομα ἄς γίνη τροφή, 

ἄς γίνη ποτό, ἄς γίνη ἔνδυμα, ἄς γίνη ὀξυγόνο, 

ἄς γίνη ζωή, ἄς γίνη καρδιά, ἄς γίνη νοῦς, ἄς γίνη τά πάντα· 

διότι ὅταν γίνη τά πάντα, 

τότε θά κερδίσουμε Τόν τά πάντα δημιουργήσαντα. 

Καί ὅταν ὁ Χριστός βασιλεύση στήν καρδιά διά τοῦ Θεῖου Ὀνόματός Του, 

θά βασιλεύη ἡ εἰρήνη, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα. "